Bij binnenkomst valt me meteen de muziek op. Klinkt goed. Duidelijk hoorbaar zijn de invloeden uit de jaren tachtig. Het lijkt wel alsof Editors samen met The Killers een bezoekje brengen aan Echo And The Bunnymen. To Lose My Life Or To Lose My Love, vraagt de zanger zich af. Met Let’s Grow Old Together And Die At The Same Time, weet hij de keuze te vermijden. Natuurlijk. Het is een bijna tenenkrommend cliché, maar op een dusdanige manier verpakt waardoor het als geheel goed te pruimen is. Ondanks het feit dat in alle nummers het thema de dood voorbij komt, is het geen zwaarmoedige of sombere plaat. Het geheel is goed verteerbaar. De zanger overschat zijn talenten helaas wat in de hogere regionen en hier en daar zijn de arrangementen met strijkers iets te zwaar aangezet, maar ze komen er mee weg. Gerecyclede New Wave, die lekker in het gehoor ligt en daardoor goed de aandacht weet vast te houden. Als ik de eigenaar van de platenzaak vraag wat er opstaat, krijg ik er meteen een complete recensie bij. Klinkt goed hè? White Lies heten ze. Is gewoon lekkere muziek zonder pretenties en sluit goed aan bij de nog steeds actuele revival van The Eighties. Ze komen uit Engeland en dit is hun eerste album. Dat vorige nummer was een dikke hit daar. Na drie nummers gehoord te hebben, besluit ik het album mee te nemen. Thuisgekomen zoek ik wat meer informatie over de band. Het valt me op dat White Lies in de artikelen vooral op het uiterlijk wordt beoordeeld. Ze dragen zwarte pakken. Dat is te bedacht en dus moeten er allerlei bedenkingen uit worden gesproken. Aangezien het mij om de muziek gaat, zet ik snel de plaat op. Sindsdien zit To Lose My Life zo’n beetje onafgebroken in mijn CD-speler.
