Het is windstil. In de verte hoor ik het gezoem van de snelweg. Het geluid doet me denken aan het album Encore van Tangerine Dream. Het intro van Cherokee Lane. Deze Duitse band valt me als tiener op, vanwege de combinatie van synthesizers, gitaren, sequencers en mellotron. Dat laatste instrument is een keyboard, waarbij de klanken geproduceerd worden door middel van op magneetbanden opgenomen geluidsfragmenten. In tegenstelling tot de Progressive Rock, waar het instrument vooral ondersteunend wordt ingezet, zet Tangerine Dream de mellotron flink vooraan in de mix. Encore bevat een registratie van een optreden in de Verenigde Staten. De geluidskwaliteit is niet al te best, maar om een of andere reden hoort dat er bij als het gaat om opnames van concerten uit die tijd. Het doet niets af aan het unieke materiaal dat op de plaat staat. Oorspronkelijk wordt het album in 1977 als een dubbelaar gereleased, met vier nummers erop. Typerend voor het genre in die tijd. Meer dan dertig jaar later kan ik nog steeds met veel plezier luisteren naar deze muziek. Ook al zullen velen er het stempeltje ‘gedateerd’ op willen plakken. Helaas is Tangerine Dream, met het intreden van het nieuwe millenium, afgezakt tot het bedenkelijke niveau van de New Age. Nog steeds brengen ze consequent minimaal een album per jaar uit. Dat gaat allemaal aan mij voorbij. Ik koester vooral de klassiekers Zeit, Phaedra, Tangram, Stratosfear, White Eagle, Rubycon, Ricochet en de plaat waarmee het voor mij allemaal begint. Encore. Terwijl ik naar binnen loop en het geroezemoes van de snelweg achter me laat, zet ik Coldwater Canyon op. Het summum als het gaat om de combinatie van mellotron, sequencers, synthesizers en gierende gitaren.
