Zijn vorige plaat Blemish wordt door sommige recensisten omschreven als instrumentale dorheid, met een hoofdrol voor de vocalen. Het is inderdaad geen gemakkelijk album. Maar er staan genoeg juweeltjes op, die in sommige gevallen hun geheim pas echt prijsgeven op The Blemish Remixes. Je moet er alleen wat extra moeite voor doen om ze te ontdekken. In 2005 neemt David Sylvian met Steve Jansen en Burnt Friedman het schitterende Snow Borne Sorrow op onder de naam Nine Horses. Niet voor niets eindigt dit album op de tweede plaats van mijn jaarlijstje. Ik had gehoopt dat hij de weg die hij met deze band was ingeslagen, door zou trekken naar zijn solowerk. Dit is helaas niet het geval. Manafon ligt namelijk direct in het verlengde van Blemish en lijkt qua ‘muzikale dorheid’ die release zelfs te overtreffen. Of ik de geheimen van Manafon ga ontdekken, waag ik te betwijfelen. Het probleem van dit album is dat Sylvian geen echte keuze heeft durven te maken. Ik hoor soms korte, ambient passages die zo van Approaching Silence afkomstig hadden kunnen zijn. Daarnaast ontdek ik akoestische arrangementen die zouden passen op Secrets From The Beehive. Ook de bijdrage van Fennesz zorgt voor herkenning. Maar alles bij elkaar mis ik de synthese. Het wordt niet een vanzelfsprekend geheel. Soms bekruipt me het gevoel dat ik naar een hoorspel zit te luisteren, waarbij Sylvian ervoor heeft gekozen om de tekst te zingen. Zijn stem treedt nadrukkelijk op de voorgrond, waardoor je zijn vibrato goed hoort. Tot op het irritante af zelfs. Soms zou ik David het liefste uit de mix willen halen, zodat ik in ieder geval nog een mooi instrumentaal nummer overhoud. Of wat verder op de achtergrond. Al met al is dat geen goed teken.
