In de tijd dat internet nog niet bestaat, ben ik voor mijn muziekvernieuwing afhankelijk van tijdschriften en tips van vrienden. Om mijn horizon te verbreden, luister ik vaak naar optredens op de radio. Die avond wordt er een concert van het Zweedse Twice a Man uitgezonden. Het wordt een kennismaking die me tot nu toe nog steeds met de band verbindt. Het integraal uitgevoerde The Sound Of A Goat In A Room laat een verpletterende indruk achter. In de jaren die volgen vallen ze op door een typische mengeling van Elektro en Wave. Het geluid wordt gekenmerkt door de melancholische zang van Dan Söderqvist in combinatie met sequencers, ritmeboxes en synthesizers. In de beginperiode wordt op de achtergrond nog flink geëxperimenteerd met scheurende gitaren, maar in de loop der jaren verdwijnen die. Als ze later vooral aan de slag gaan met het maken van muziek voor theaterproducties, lijkt het alsof de ambities van de band om in het popcircuit door te breken in de ijskast zijn gezet. Toch blijven ze met enige regelmaat, met wisselende resultaten, albums releasen. Na het in 2007 goed ontvangen Clouds, zijn ze nu weer terug met Icicles. Op Clouds wordt het experiment niet geschuwd en creëren ze, net als op het in 1988 verschenen Driftwood, een basis van Ambient klanktapijten. Hier en daar opgefleurd met subtiel knisperende beats. Met Icicles komen de beats en de sequencers weer wat prominenter aan bod, zonder het experiment helemaal achterwege te laten. Vooral op de tweede helft worden de composities weer extra boeiend door een tandje terug te schakelen. Alhoewel Icicles zeker niet zo spannend is als hun vorige schijf, weten deze Zweedse heren wederom een indrukwekkende plaat af te leveren.
