Progressive Rock en Elektro met een metalen randje. Zo zou je kort samengevat de muziek van Pure Reason Revolution kunnen typeren. Hammer And Anvil is ondertussen hun derde album. Waar door recensenten nogal eens wordt geklaagd dat een band nooit meer zo spannend wordt als hun eerste release, groeit Pure Reason Revolution gestaag door naar volwassenheid. De laatste jaren hebben ze veel concerten gegeven om hun muziek onder de aandacht van het publiek te brengen, wat heeft geleid tot optredens in het voorprogramma van zowel Porcupine Tree als Riverside. Dit najaar gaan ze zelfstandig touren. Ze zijn er klaar voor. Hammer And Anvil is namelijk de logische, volgende stap na de albums The Dark Third en Amor Vincit Omnia. De ingrediënten zijn niet wezenlijk veranderd, maar de band zoekt dit keer nog nadrukkelijker het avontuur op. Dit blijkt overduidelijk in opener Fight Fire, waar Noise en het betere knip- en plakwerk worden gecombineerd tot gejaagde Elektro met ronkende gitaren. Bombastische muren van geluid fleuren het intro van Blitzkrieg op en Over The Top neigt bijna naar The Chemical Brothers. Onveranderd blijven de aanstekelijke melodieën, die ze dit keer nog spannender weten te verpakken. Enige uitglijder van de CD is afsluiter Armistice. Om een of andere reden past het niet bij de rest van de plaat en proberen ze hier te veel invloeden uit de meer atmosferische Progressive Rock te integreren in hun geluid. Alhoewel het soms lijkt alsof ze zichzelf een restrictie hebben opgelegd om vooral compacte nummers op te leveren, waardoor je de indruk krijgt dat ze bij een aantal composities nog niet alles uit de kast halen, hebben ze een CD samen weten te stellen die bij iedere luisterbeurt meer van zijn geheimen prijsgeeft.
