Er zijn een aantal gitaristen die steevast de polls beheersen als het gaat om de beste virtuoos op de vierkante millimeter of de mooiste riff allertijden. Anderen tonen hun expertise liever op een iets subtielere manier. Dit geldt bijvoorbeeld voor Brian Setzer. In eerste instantie maakt hij furore met The Stray Cats. Later weet hij een groot publiek te bereiken met zijn Orchestra. Solo weet hij tussendoor keer op keer te verrassen met opvallende releases. Vaak voortbordurend op de Rockabilly, maar steevast met een eigen invalshoek. Zo brengt hij op Rockabilly Riot een ode aan het roemruchte Sun Records. Dit keer verrast hij met een instrumentaal eerbetoon aan een aantal klassiekers uit de historie van de Amerikaanse muziek. Wie heeft ooit eerder bij het noemen van de naam van Bill Monroe gedacht aan Brian Setzer? Toch wordt zijn Blue Kentucky Moon op dit album van een nieuwe interpretatie voorzien. Ook Ray Noble’s Cherokee, een vroege klassieker uit de Jazz, wordt onder handen genomen. In Earl’s Breakdown van Earl Scruggs pakt Setzer de banjo ter hand, om zelfs bij de grootste hater van de Bluegrass een glimlach op het gezicht te toveren. Uiteraard put hij ook uit zijn eigen inspiratiebronnen door Be Bop A Lula van Gene Vincent te vertolken. Aangevuld met een aantal zelf geschreven nummers leidt het geheel tot een aangename mengeling van stijlen. Van Bluegrass tot Rockabilly en van Jazz tot Country. Door de keuze van de nummers neemt hij je mee naar een ander tijdsgewricht. Naar een periode dat een man als Les Paul experimenteert met de elektrische gitaar en later uitgroeit tot een roemrucht gitaarbouwer. Brian Setzer geeft met Goes Instrumental een fraaie en zeer subtiele ode aan dit prachtige elektrische instrument. En onbewust ook aan een van de bouwers ervan.
