In 2008 weet Fleet Foxes me aangenaam te verrassen met muziek die het mooie van bands als Crosby, Stills, Nash and Young en The Beach Boys combineert met een vleugje Folk. Normaal gesproken ben ik geen groot fan van de eerder genoemde bands, maar in het geval van Fleet Foxes leidt het tot een verfrissend resultaat. Fraaie samenzangen en pakkende melodieën zorgen voor een ingetogen sfeer. Na drie jaar is er dan eindelijk de opvolger Helpnessness Blues. De plaat bevat nummers die het niveau van het debuut weten te overtreffen, doordat de band het muzikale spectrum probeert te verbreden. Het heerlijke viooltje in Bedouin Dress is daarvan een mooi voorbeeld. De meerstemmige vocalen zijn hier prima in balans. Het verwerken van meerdere thema’s, in nummers als Sim Sala Bim en Helpnessness Blues, is verrassend te noemen. Het zorgt ervoor dat je geboeid blijft luisteren. The Plains gaat uit van hetzelfde principe. Door de toevoeging van een extra thema, waarin meerstemmige achtergrondvocalen de boventoon voeren, schieten ze enigszins uit de bocht. In Batterie Kinzie worden de eerder genoemde kwaliteiten van de band optimaal benut. Opgeluisterd met een verrassend ritme, leidt het tot het zoveelste hoogtepunt op deze release. Als je de plaat echter in zijn geheel tot je neemt, valt op dat vooral die overdaad aan meerstemmige achtergrondvocalen iets te veel van het goede wordt. De samenzang is perfect, maar het lijkt soms of ze te veel dit aspect van hun muziek willen benadrukken. Zanger Robin Pecknold klinkt namelijk ook prima in zijn eentje, of slechts aangevuld met een enkele tweede stem. Ondanks dat heeft Fleet Foxes een waardige opvolger opgeleverd, die bevestigt dat we niet meer om deze band heen kunnen.
