Alles wat Steven Wilson de laatste jaren aanraakt, verandert in goud. Of het nu om zijn verrichtingen met Porcupine Tree, Blackfield of No-Man gaat, steeds wordt er verrassend hoge kwaliteit afgeleverd. Vreemd genoeg brengt hij pas twee jaar geleden zijn eerste solo-CD uit. Insurgentes. Opvolger Grace For Drowning tapt uit een ander vaatje. Wilson heeft de gloriedagen van de Progressive Rock in zijn nieuwe album geïntegreerd. Daardoor is het eindresultaat veel meer georiënteerd op toetsen dan op de gitaren die we zo goed kennen van Porcupine Tree. Het is een plaat geworden die je niet even in de auto beluistert, maar waar je echt voor moet gaan zitten. Het 23 minuten durende epos Raider II is illustratief hiervoor. Invloeden vanuit de Jazz gecombineerd met Symfo, inclusief de introductie van dwarsfluit en saxofoon. Een majestueus stuk, dat de tijd nodig heeft om te beklijven. In de prelude worden prachtige door Dave Stewart gearrangeerde koren uit de synthesizers getoverd. Deform To Form A Star demonstreert hoeveel emotie je in een aanslag op de piano kunt leggen. Op Remainder The Black Dog is Steve Hackett verantwoordelijk voor de gitaren. Spookachtige synthesizers domineren Index. Er is enorm veel te beleven op deze release. Het lijkt erop dat Wilson ook zijn liefde voor Pink Floyd tot uiting wil brengen. Subtiele orgeltjes en psychedelica zijn veelvuldig aanwezig. Toch is daar in Sectarian ineens ook het bombastische geluid van de Mellotron. Ondanks zijn immense discografie weet Steven Wilson te verrassen met dit album door niet in de valkuil te stappen van het betreden van platgereden paden. Het kost in eerste instantie wat moeite, maar daarna kun je maar een conclusie trekken. Grace For Drowning is een meesterwerk.
