Silence Is Sexy. Onder deze noemer bezoekt Nils Frahm Ancienne Belgique in Brussel. Een thema dat prima past bij de verstilde klanken van deze jonge Duitser. Hij start met een improvisatie, die meteen typerend is voor het klankenpalet dat hij op al zijn platen etaleert. Altijd een basis van piano, aangevuld met moderne technieken. Deze aftrap is in eerste instantie vooral elektronisch van aard. Zacht rollende sequencers zorgen voor een betoverende melodie, waarna zijn imponerende pianospel het geleidelijk overneemt. De hele avond is Nils een verlengstuk van elk instrument dat hij bespeelt. Kronkelend achter de toetsen tovert hij de mooiste auditieve landschappen tevoorschijn. Dankzij het subtiel gebruik van delay, speelt hij regelmatig een duet met zichzelf. Het korte Said & Done groeit uit tot een hoogtepunt van bijna tien minuten. Gedurende het hele optreden kun je een speld horen vallen. Tijdens het subtiele Ambre bijvoorbeeld. Laatkomers zijn dan ook erg storend. Vervolgens wordt de zaal gevuld met de bombastische baslijnen van Peter. Nils Frahm geeft in een set van een uur een mooie bloemlezing uit zijn oeuvre. Invloeden uit Jazz, Klassiek en Elektro worden moeiteloos omgesmeed tot een tapijt van Ambient waar hij patent op lijkt te hebben. Gejoel en gejuich vallen hem ten deel, aangevuld met staande ovaties. Terecht. Voor het laatste nummer heeft hij een vrijwiller uit het publiek nodig. Een meisje meldt zich. Ze moet in het hoge spectrum van de piano de zwarte toetsen gebruiken. Ze kwijt zich goed van haar taak, waarmee de avond eindigt zoals hij begon. Met een improvisatie. Van silence is dan al lang geen sprake meer. Met een staande ovatie neemt het publiek afscheid.
