Ik ben een enorme liefhebber van aparte stemmen. Waar velen gruwen van de vocalen van David Sylvian, Lightning Dust, Fever Ray, Arno of Active Child, weet ik deze juist enorm te waarderen. De stem van Antony Hegarty heeft me nooit echt weten te bekoren. Alle platen die hij met The Johnsons uitbrengt, heb ik beluisterd. Het heeft nooit geresulteerd in een aanschaf van het resultaat. Omdat ik maar niet aan zijn stem kan wennen. Als Cut The World wordt uitgebracht, besluit ik het nog eens te proberen. Het gaat hier om een herinterpretatie van het oude werk met behulp van het Deens Nationaal Kamerorkest. Alleen het titelnummer is nieuw. Het is ook het enige nummer dat in de studio is opgenomen. Ineens lijkt het wel alsof alles op zijn plaats valt. De stem van Hegarty gedijt namelijk prima in deze setting. Mischien is dit wel de aankleding die nodig is om ook mij uiteindelijk mee te nemen in de wondere wereld van Antony. Een wereld op het snijvlak van mannelijkheid en feminisme, met kritische teksten over zaken die hem in het dagelijkse leven bezighouden. Verfrissende arrangementen en een heldere opnamekwaliteit kenmerken Cut The World. Het zet het werk van deze band op een sprankelende manier opnieuw in de etalage, waardoor ze zeker nieuwe liefhebbers aan zich zullen binden. Zonder zich te vervreemden van degenen die al overtuigd waren. Net zoals Peter Gabriel met Scratch My Back een extra dimensie weet toe te voegen aan composities van anderen, doet Antony Hegarty hier hetzelfde met zijn eigen materiaal. Wellicht loont het toch de moeite om nog eens zijn oudere werk aan een nieuwe luisterbeurt te onderwerpen.