Meteen na opener Break weet je dat het wel goed zit met het nieuwe album van The Unwinding Hours. Op de puinhopen van Aereogramme starten Craig B. en Iain Cook vijf jaar geleden in alle stilte met The Unwinding Hours. Op het debuut, dat in 2010 verschijnt, combineren ze het raffinement van Talk Talk met de artistieke Post-Rock van hun eerdere band. Dit stramien is verder uitgebouwd op Afterlives, waarbij opvalt dat er meer ruimte is voor subtiele elektronika. Hier en daar zijn ook wat toegankelijkere elementen aan het palet toegevoegd. Op de meeste momenten werkt dit prima, maar sporadisch vraag je je toch af of ze hier wel goed aan doen. In I’ve Loved You For So Long en The Right To Know bijvoorbeeld. Eigenlijk de enige wat middelmatigere tracks op de plaat. Hoe anders is dat met Break. Deze compositie komt wellicht als een bulldozer je huiskamer binnen, maar bevat melodielijnen die zich meteen in je geheugen nestelen. Ook The Promised Land is ongekend melodieus, voor hun doen. Skin On Skin is typerend voor de verbreding die ze in hebben gezet. De keyboards zouden zo uit een track van The Blue Nile kunnen komen. Op het eind toch voorzichtig toewerkend naar een repetitief hoogtepunt, zonder het volume absurd op te schroeven. In afsluiter Day By Day en The Dogs schakelen ze flink terug. Prachtige, melodramatische keyboards die de vocalen ondersteunen. Saimaa kenmerkt zich door zachte drums, keyboards die een omgevingsruis neerzetten en trage aanslagen op de piano in combinatie met de mooie stem van Craig. Het album bevat nog steeds aspecten van Post-Rock, maar er worden dit keer opvallend weinig gitaarmuren opgetrokken. Met Afterlives leveren de heren dan ook een zeer aangename tweede op.
