De naam Nicolas Jaar zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Toch timmert deze New Yorker de laatste jaren flink aan de weg. Hij debuteert met Space Is Only Noise. Daarnaast brengt hij samen met gitarist Dave Garrington materiaal uit als Darkside. Ook voorziet hij Brian Eno’s Lux van een remix. Twee jaar geleden richt hij het label Other People op. Het gaat uit van hetzelfde principe als Spotify. Voor een maandelijks te betalen bedrag, kun je alle muziek die er wordt gereleased beluisteren en/of downloaden. Een paar weken geleden wordt er de single Disquiet van John Bence uitgebracht. Groot is de verbazing als je bij aanvang slechts minimalistische samenzang van jonge vrouwen hoort. Je verwacht namelijk elektronika. Disquiet heeft meer weg van Britten en Pärt. Twee componisten waar deze tiener regelmatig naar luistert. De vocalen klinken bijna kerkelijk. Ook al is het geheel ongetwijfeld het resultaat van aan elkaar geplakte samples. Een loodzware cello verdrijft de pracht en praal en kondigt een spannend intermezzo aan. De adem stokt je bijkans in de keel. Donkere keyboards versterken dit gevoel. De zang zorgt vervolgens weer voor hemelse sferen. Het doet denken aan de soundtrack die Popol Vuh maakt bij de film Nosferatu. Disquiet is echter rijker qua klankkleur. Bezwerender. Bevat meer contrast en is emotioneler. In het tweede deel is de cello prominenter aanwezig. Deel drie zou niet misstaan in Stanley Kubrick’s A Space Odyssey. John Bence lijkt geïnspireerd te zijn door György Ligeti’s Requiem. Hierdoor biedt deze single geen eenvoudige kost. Je zult er echt even voor gaan moeten zitten. De beloning volgt vanzelf. Klassieke invloeden op een unieke wijze verwerkt binnen een elektronisch genre.
