In de samenwerking met Ryuichi Sakamoto is Carsten Nicolai, oftewel Alva Noto, verantwoordelijk voor het creëren van diffuse elektronica. Terwijl Sakamoto met zijn pianospel op subtiele wijze voor melodie zorgt, voegt Noto daar fijnzinnige tikjes en veegjes aan toe. Hier en daar aangevuld met knisperende geluidjes zoals we die ook kennen van Jan Bang en David Sylvian. Donkere baslijnen en aanzwellende ruis worden op een geraffineerde wijze van een klankkleur voorzien. Ook solo fabriceert Alva Noto hoofdzakelijk elektronische landschappen. Vaak niet al te gemakkelijke kost en alleen geschikt voor de geoefende liefhebbers van het genre. Met alweer het derde deel van Xerrox, demonstreert hij ook goed overweg te kunnen met avantgardistische Ambient. Een beetje het midden houdend tussen Brian Eno en Biosphere. Opvallend toegankelijk en melodieus voor zijn doen. In Spiegel is zelfs een subtiele piano te horen. Alleen in de twee delen van 2ndevol is er heel voorzichtig een soort van een ritme te ontdekken. Voor de rest domineren de glooiende klanktapijten en soundscapes. Steeds voorzien van rake elektronische accenten. Van het begin tot het eind zorgt het ervoor dat je als luisteraar geboeid blijft luisteren. Vooral ook omdat er zo enorm veel gebeurt op deze plaat. Openers Atmosphere en Helm Transphaser lopen in elkaar over en illustreren exemplarisch waartoe Alva Noto op Xerrox in staat is. Isola vat in acht minuten het gehele album treffend samen. Daar waar velen bij deze muziekstroming denken aan achtergrondbehang, definieert de Duitser een nieuwe variant van het genre. Zelfs de grootste scepticus zal aangenaam verrast zijn. Nu al te bestempelen als een mijlpaal in het genre.
