Ik zit nog wat slaperig in de trein, als er een melding op mijn smartphone binnenkomt. David Bowie is overleden. Een mededeling die bij mij inslaat als een bom. De man die recentelijk nog een nieuw album uitbrengt, is niet meer. Het voelt onwaarschijnlijk. Blackstar ligt namelijk nog onbeluisterd op me te wachten bij de platenzaak. Op mijn iPod zoek ik naar zijn muziek. David Bowie is een van de weinige artiesten die als een rode draad door mijn muzikale leven loopt. Bijna al zijn platen staan in de kast. Ook de soms wat mindere exemplaren. Het mooie is, dat hij zich altijd opnieuw uit heeft weten te vinden. Of het nu gaat om Ziggy Stardust, Lodger, 1. Outside of om het bijna drie jaar geleden uitgebrachte The Next Day. Steeds weer verkent hij nieuwe mogelijkheden en trekt hij consequent zijn eigen plan. Dat is door alle jaren heen zijn grote kracht. Ook is hij niet bang om andere paden te bewandelen. Zo maakt hij indruk in de film Merry Christmas Mr. Lawrence. Tevens weet hij collega’s te imponeren. De albums Heroes en Low inspireren Philip Glass tot het componeren van twee symfonieën. Daarnaast is hij degene die me als 11-jarig jochie meeneemt op een nog immer voortdurende muzikale reis. Als eerbetoon zoek ik op mijn iPod naar de pianoversie van Sound and Vision. Perfect passend bij mijn gemoedstoestand. Door de combinatie van het nieuws en de schoonheid van deze ingetogen versie, krijg ik een brok in mijn keel. Dankbaar kijk ik terug op al het moois dat hij heeft achtergelaten. Ik kijk uit naar het einde van deze dag. Naar het moment dat ik eindelijk beschik over zijn laatste album. Het moment dat ik mijn muziekkamer betreed om Lazarus op te zetten. Het nummer waarop hij achteraf gezien zijn dood al aankondigt.
