Twee jaar geleden debuteert het Britse Bear’s Den met het album Islands. Een plaat die dankzij het veelvuldig gebruik van banjo en akoestische gitaren vooral neigt naar Folk. Banjospeler Joey Haynes heeft na een extensieve tournee de band verlaten, om meer tijd aan zijn gezin te kunnen besteden. Dit heeft zijn weerslag op opvolger Red Earth & Pouring Rain. Kevin Jones en Andrew Davie laten horen dat ze niet stil zijn blijven staan. Ze hebben zich ontwikkeld tot een band die meer leunt op Pop dan op Folk. Al lezende zou je dat als een teleurstellende kwalificatie kunnen beschouwen, maar dat is geenszins het geval. De band heeft zich gespecialiseerd in catchy popsongs die meteen beklijven en waar de melancholie vanaf druipt. Wellicht nog het best te omschrijven als een wat meer toegankelijkere versie van War On Drugs. Tegelijkertijd zijn ze hun roots niet helemaal vergeten. In New Jerusalem demonstreren ze dat nog het treffendst. Ook dan wordt aan de akoestische gitaar en de banjo dat verfrissende nieuwe elan toegevoegd, waardoor het nummer niet losstaat van het geheel. Love Can’t Stand Alone is een mooi rustpunt. Zonder een beat en met een hoofdrol voor prachtige soundscapes en keyboards. En steeds maar weer die hoofdrol voor de mooie vocalen van Davie. Van begin tot eind staan er louter mooie liedjes op dit tweede album van Bear’s Den, waarbij alles perfect in balans is. Niets is over the top. Het klinkt gepolijst, maar nooit in de negatieve zin des woords. De nummers zijn radiovriendelijk, maar verworden nooit tot middelmatigheid. De in de composities verwerkte melancholie is vooral subtiel en wordt nooit zwartgallig. Van begin tot eind een heerlijke plaat, die nergens verveelt.
