Unterwelten


Unterwelten is voor mij tot enige weken geleden een onbekende naam. Via Google kom ik erachter dat Michiel Flamman achter Unterwelten zit. Flamman heeft al een heel muzikaal leven achter de rug met de bands Perkin en Solo als hij vier jaar geleden naar Berlijn vertrekt. Daar gaat hij op zoek naar nieuwe uitdagingen en doet hij inspiratie op voor een nieuw project dat uiteindelijk als Unterwelten wordt uitgebracht. Drie jaar geleden alweer. Voor mij is het de eerste kennismaking met de man. Unterwelten opent duister en bezwerend. Alsof Flamman het ondergrondse leven in geluid wil vangen. Met roffelende drums en aanstekelijk gitaarwerk werkt hij vervolgens toe naar een hysterische hulpkreet. I Can’t Swim. De toon is gezet. Hier en daar doet hij denken aan de beginjaren van dEUS. Zijn muziek heeft een vergelijkbare onbevangenheid. Met een lekker ongepolijst randje. Een perfecte voedingsbodem voor zijn krachtige melodieën. Dig begint rustig met een repetitief basdeuntje en werkt vervolgens toe naar een heerlijke climax. Broken Bench en Early Winter zijn wat ingetogener en refereren wellicht aan zijn eigen verleden. Toch weet Flamman ook hier iets ongrijpbaars aan zijn muziek te koppelen. Uit de krochten van een bunkercomplex. Psyche en Go lijken te starten als Dark Ambient, maar werken al weer gauw toe naar een melodieus hoogstandje. Met het bijna euforische Boxing The Compass, bewaart hij het meest bombastische hoogtepunt voor het laatst. De schijnbare tegenstelling tussen duisterheid en aanstekelijke refreinen maakt dat luisteren naar Unterwelten verwordt tot een belevenis. Michiel Flamman bewijst maar weer eens dat Berlijn een enorm inspirerende stad kan zijn. Unterwelten is een prachtplaat.

Plaats een reactie