Zeven jaar geleden debuteert Lyenn met The Jollity Of My Boon Companion. Twee jaar later gevolgd door de EP Vowels Fade First. Vorig jaar brengt hij Slow Healer uit. Een plaat waarop hij zijn zoektocht naar ultieme subtiliteit en ingetogenheid verder verkent. Mede ingegeven door ingrijpende gebeurtenissen in de persoonlijke sfeer. Daardoor is het een album geworden, dat wat tijd nodig heeft om te rijpen. Bij eerste beluistering valt op dat je er echt voor moet gaan zitten en ervoor in de stemming moet zijn. Muziek die meer bij de nacht past. Niet iets om even snel tot je te nemen. Als een boek dat je een aantal keren weglegt, om vervolgens op een later en meer geschikt tijdstip in een ruk uit te lezen. Slow Healer klinkt als een verwerkingsproces, zonder triest of depressief te worden. Melancholie en ingetogenheid zijn de juiste woorden. Door de schoonheid van de composities vooral hoopvol klinkend. De dynamiek en de ruimte in de songs, geven je de illusie dat hij bij je in de huiskamer zit. De ene keer met een bouzouki, dan weer met een piano of een gitaar. In Show Me The Way hoor je bijna hoe zijn vingers zich verplaatsen over de toetsen. Tegelijkertijd is het een komen en gaan van muzikanten die een bijdrage leveren. Zonder de boventoon te voeren, worden laagjes cello en fluit toegevoegd en voegt Marc Ribot extra gitaren toe om zo de dialoog met Lyenn aan te gaan. In Fading en Lion’s Heart werkt hij toe naar een zeer bescheiden crescendo, zonder buiten de met potlood geschetste kaders te treden. Met het instrumentale en zeer indrukwekkende Theme komt er een einde aan een fenomenale luistertrip. Een plaat die het verdient om door velen beluisterd te worden.
