Drie jaar geleden wint het uit Brussel afkomstige Whispering Sons Humo’s Rock Rally. Daarna maken ze indruk met de EP’s Whispering Sons en Endless Party. Eind vorig jaar brengen ze hun debuutalbum Image uit. In het verlengde van deze release touren ze door heel Europa en staan ze op de affiche van menig popfestival. Whispering Sons borduurt nadrukkelijk voort op de revival van de Post-Punk. Hun aanpak is bijna puristisch te noemen. Toch weten ze door de toevoeging van een extra donker randje een authentiek geluid te creëren. Mede dankzij de donkere en soms ietwat luguber klinkende vocalen van Fenne Kuppens. Het uptempo karakter van de composities zorgt ervoor dat de band een gejaagdheid uitstraalt die enorm prettig in het gehoor ligt. Het pulserende basspel van Tuur Vandeborne dicteert de snelheid. Waar ze in het verleden nogal eens gebruik maakten van drumcomputers, hoor je dit keer echte drums. Dat bevordert de frisheid en de dynamiek enorm. De roffelende drums in Got a Light bewijzen het gelijk. De gitaren van Kobe Lijnen karakteriseren de sound van Whispering Sons. Heel knap hoe hij door ondersteunend te zijn, juist de hoofdrol weet op te eisen. Sowieso klinkt de plaat voortreffelijk. De productie van Micha Volders zal daar ongetwijfeld debet aan zijn. Wellicht heeft de band dankzij het succes van de afgelopen jaren wat extra studiotijd in kunnen kopen. Drie kwartier lang lijk je je als luisteraar op een voortdenderende trein te bevinden. Alleen Skin en Waste vormen even een rustpunt. Afsluiter No Image kondigt definitief het einde van de reis aan door flink af te remmen. Nergens is er een tegenvallend moment te bekennen op dit voortreffelijke debuut. Het doet je afvragen hoe ze dit een vervolg gaan geven.
