Als jochie van elf jaar oud word ik door mijn oudere buurjongen gewezen op Yessongs van Yes. Voor iemand die op dat moment vooral gefixeerd is op de nummers die via de Top 40 worden opgeleverd, openen de klanken van Yes een nieuw universum. Ik kom erachter dat composities niet gelimiteerd hoeven te zijn tot een duur van vijf minuten. En wat is dat voor een apart geluid? Het blijkt om de Mellotron te gaan. Yessongs zet me voor het eerst op een nieuw spoor als het gaat om het verbreden van mijn muzikale horizon. Zelfs nu zet ik deze driedubbelaar uit 1973 nog regelmatig op. Wellicht getriggered door een gevoel van nostalgie, maar ook omdat de nummers tijdloos zijn. Nog steeds interessant genoeg om te beluisteren. Muzikaal gezien is dat moment in 1975 enorm belangrijk voor me. Met Yessongs ontdek ik de Symfonische Rock als genre. Vanuit die interesse kom ik in de loop der jaren in aanraking met bands als Genesis, Marillion, IQ, Pink Floyd en Spock’s Beard. Nog steeds volg ik Yes met interesse, maar het leidt niet meer automatisch tot de aanschaf van hun werk. Terugkijkend kun je constateren dat Yessongs zeker niet hun beste release is. Zowel het geluid als de productie zijn niet echt goed te noemen, als je het vergelijkt met latere live opnames van ze. Maar op dit album speelt Rick Wakeman op vintage keyboards en hoor je het originele geluid van de Mellotron. Steve Howe gebruikt vooral elektrische gitaren, waardoor de nummers meer kracht krijgen. Op Yessongs is Bill Bruford nog als drummer te horen. De mooiste versie van And You And I is op deze plaat terug te vinden en de keyboardsolo op afsluiter Starship Trooper is ongeĆ«venaard. Hier hoor je een band op zijn hoogtepunt. Daarom is Yessongs een speciaal album.