Marillion. Ik volg ze sinds de release van de 12″ van Market Square Heroes. Met Grendel op de achterkant. Het schisma met Fish liet me redelijk onberoerd. Heb de band altijd beoordeeld op wat ze uitbrachten, waarbij ik altijd een kritische blik had. An Hour Before It’s Dark is hun twintigste album. Aan voorganger F.E.A.R. moest ik enorm wennen, waardoor ik wat vooringenomen aan de eerste luisterbeurt van deze nieuwe plaat begin. De DVD van de Limited Edition geeft uitleg over het proces van de opnames. Als ik die documentaire bekijk, bekruipt me het gevoel van het grote compromis. Ieder bandlid heeft ideeën. Deze worden bij elkaar gebracht en uiteindelijk tot een nummer gesmeed. Met een prominente rol voor producer Michael Hunter. Waarom niet het individu wat meer een stempel laten drukken op een compositie? Daar waar dat in het verleden wel kon? Ondanks dat, levert het toch een mooi resultaat op. Een plaat die past in het rijtje Brave, Afraid Of Sunlight, This Strange Engine en Marbles. Mede dankzij de bijdrage van het strijkkwartet In Praise Of Folly en Choir Noir op In The Crow and The Nightingale en Be Hard On Yourself. An Hour Before It’s Dark reflecteert op de situatie van de afgelopen jaren. Corona. Murder Machines verwoordt dat goed. Een nummer dat wars lijkt van het compromis. Sierra Leone sluit qua opbouw naadloos aan op This Strange Engine. Care is het absolute hoogtepunt van het album. Een compositie die in onderdelen al een aantal jaren op de plank lag, maar nu eindelijk past in het geheel van deze plaat. Het laatste gedeelte van dit nummer illustreert het unieke van Marillion. De symbiose van de separate onderdelen. Met een hoofdrol voor Mark Kelly. Alleen daarom al de aanschaf waard.
