Mimi Parker van Low is overleden. 55 jaar jong. Low werd in 1993 opgericht door Alan Sparhawk. Na zijn vertrek uit Zen Identity. Daar experimenteerde hij met bassist John Nichols met de Slowcore die later het handelsmerk van Low zou worden. Met de toevoeging van Mimi Parker is de band uiteindelijk compleet. In 1994 brengen ze hun debuut uit. I Could Live In Hope. Dankzij het nummer Words kom ik voor het eerst met hun muziek in aanraking. De blauwdruk voor veel wat nog zou volgen. Het echtpaar Sparhawk en Parker blijven door alle jaren heen de kern van Low. Mimi is verantwoordelijk voor de drums. Door het gebruik van brushes op een eenvoudig drumstel zorgt ze voor het fundament onder hun typische stijl. Tevens verzorgt ze met enige regelmaat de vocalen. Lullaby en Embrace zijn wat dat betreft karakteristiek. Ook de samenzang met Alan kenmerkte Low. When I Go Deaf en Amazing Graze zijn daar mooie voorbeelden van. Afkomstig van The Great Destroyer en Trust. Low was nooit wars van het experiment. Zo waagden ze zich aan het genre van de kerstmuziek. De nummers van Christmas uit 1999 waren een mooie aanvulling op mijn playlist For The Holidays op Spotify. In 2016 verrasten ze met de release van Some Hearts. Opnieuw een stemmig kerstnummer, met een hoofdrol voor Mimi’s vocalen. Op hun meest recente albums experimenteerden ze met elektronika en werd de muziek wat avantgardistischer. Als ik een favoriete plaat zou moeten benoemen, dan is dat C’mon uit 2011. Alhoewel al hun releases me dierbaar zijn. In 2011 zie ik Low voor het eerst live. In de Catharinakerk te Eindhoven. Daar organiseert Effenaar Three Nights In Heaven. Een van mijn favoriete optredens allertijden. Mede met dank aan Mimi.
