Depeche Mode volg ik vanaf de release van de single Leave in Silence. Dan nog geen weet hebbend van het korte verleden met Vince Clark, die op dat moment furore maakt met Yazoo. Na het overlijden van Andy Fletcher vorig jaar, kondigen Dave Gahan en Martin L. Gore aan om als duo door te gaan. Ze hebben dan al aan nieuw materiaal gewerkt en zijn ervan overtuigd dat Andy dat zo gewild zou hebben. De titel Memento Mori is al een tijdje bekend. Met het uitbrengen van de eerste single Ghosts Again is ook de definitieve datum voor het verschijnen van de plaat onthuld. Vanaf 24 maart is het 15e album van Depeche Mode beschikbaar. Tot die tijd moeten we het met deze single doen. Helaas alleen digitaal uitgebracht, daar waar de band normaal gesproken uitblinkt in het beschikbaar stellen van singles in allerlei fysieke formaten met diverse remixes. Wellicht volgen die larer nog. Ghosts Again is voor het eerst in jaren weer eens een single om enthousiast van te worden, omdat deze het niveau uit de tijd van Ultra en Violator haalt. Zonder in herhaling te vallen, levert Depeche Mode het bekende concept. Synthesizer Pop bestaande uit een pulserende sequencer, aangevuld met een repeterende riff op gitaar. Bariton Dave Gahan mengt melancholie met hoop. In het refrein verzorgt Martin Gore de kenmerkende tweede stem. Ghosts Again blijft in al zijn eenvoud meteen hangen en nodigt uit om keer op keer te beluisteren. De bijbehorende video is opnieuw door Anton Corbijn gemaakt. In het bekende contrastrijke zwart-wit zien we de heren door de stad wandelen, om vervolgens bovenop het dak van een gebouw plaats te nemen achter een tafel met schaakbord. Heaven’s dreaming. We know we’ll be ghosts again. Laat Memento Mori maar komen.
