Herkenbaar? Muziek die ineens binnenkomt, terwijl je het album al een tijd geleden gekocht hebt of in een afspeellijst zette? Het overkomt me vandaag tijdens het beluisteren van mijn Progressive Rock verzameling op Spotify. Het nummer Foe van het Noorse Leprous trekt mijn aandacht. Afkomstig van Coal uit 2013. Vergeleken met hun recente werk, waar ze een iets toegankelijkere insteek kiezen, is Coal wat minder gepolijst. Daardoor hun meest interessante album. Leprous beweegt op originele wijze in het genre van de Progressive Metal. Toch het hokje waar ze vaak in worden geplaatst. Normaal gesproken een genre waarin cliché’s prominent op de loer liggen. Niet bij Leprous. Met zanger Einar Solberg heeft de band namelijk iemand in de gelederen met een breed bereik. Door het sporadisch gebruik van zijn kopstem wisselen agressie en melancholie elkaar af. Zorgend voor een aangename dynamiek. In de titeltrack komen alle ingredienten van hun muziek aan bod. Loodzware gitaren, die in variabele snelheden het ritme dicteren. In combinatie met innovatieve drumpartijen. Rode draad is de melodieuze zang van Solberg. Variërend van fluweelzacht tot strijdvaardig. In nummers als The Cloak en Echo worden daar dragende keyboards aan toegevoegd, die een mooi fundament leggen. Perfect gepositioneerd in de mix. Soms toewerkend naar een bombastisch hoogtepunt. Sowieso een karakteristiek element in hun muziek. Het resoluut gas terugnemen, om ruimte te geven aan verstilde passages. Afsluiter Contaminate Me vliegt flink uit de bocht. Mede dankzij de vocale bijdrage van Ihsahn, oftewel Vegard Sverre Tveitan. Bekend van Black Metal band Emperor. Ongetwijfeld passend bij de thematiek van het nummer. Het liefst zou ik hem met een enkele muisklik willen verwijderen uit de compositie. Wat dan overblijft, is Leprous in grootse vorm. Zoals opener Foe al demonstreerde.