Marillion – Misplaced Childhood


Het is 1989. Ik heb net mijn rijbewijs. Om wat ervaring op te doen, mag ik regelmatig de auto van mijn schoonvader lenen. Autorijden is dan nog leuk. Als het om het beluisteren van de muziek gaat, wordt elke trip tot in de puntjes voorbereid. Dit keer neem ik Misplaced Childhood van Marillion mee. De beste plaat die ze ooit gemaakt hebben, zeggen de fans. Dankzij de single Kayleigh denk ik daar op dat moment nog heel anders over. Ik luister daardoor bijna nooit naar het album in zijn geheel, terwijl dat wel de bedoeling is. Rijden en tegelijkertijd prutsen aan de cassetterecorder is echter nog niet aan me besteed. Daarvoor ben ik nog te veel een beginnende bestuurder. Tijdens de ritten over verlaten en afgelegen wegen, moet ik noodgedwongen de volle 41 minuten aanhoren. Vier jaar na de oorspronkelijke release ontdek ik op deze manier alsnog de grootsheid van deze plaat. De keyboards van Pseudo Silk Kimono trekken me meteen het verhaal in. Een verhaal waarin de hoofdpersoon worstelt met het dreigende einde van zijn jeugd, op weg naar volwassenheid. Als je het hele album vanaf het begin beluistert, is zelfs Kayleigh best aan te horen. Het gitaarwerk van Steve Rothery is prominent aanwezig, waardoor hij verantwoordelijk is voor de meest memorabele momenten op dit album. Dankzij het uitbrengen van de box Early Stages, herontdek ik in 2009 een van de beste releases van Marillion. Inderdaad. In de loop der jaren ben ook ik daarvan overtuigd geraakt. Tijdens een trip met de auto naar Venlo, besluit ik om Misplaced Childhood maar weer eens mee te nemen. Als de prachtige keyboards aanzwellen, gaan mijn gedachten terug. De snelweg wordt een kronkelende landweg. Het is weer 1989.

Plaats een reactie