Het Franse Air, vooral bekend van de dromerige Pop die ze met wisselend succes sinds jaar en dag afleveren, heeft zich voor hun zevende plaat laten inspireren door Le Voyage Dans La Lune. Een stomme film uit het jaar 1902. Als ze gevraagd worden om de gerestaureerde beelden van deze film te voorzien van muziek, besluiten ze op hetzelfde thema voort te borduren voor hun eigen album. De film zelf neemt namelijk slechts een kwartier in beslag. Air worstelt al jaren met het succes van hun debuut Moon Safari. Eigenlijk hebben ze dat nooit meer kunnen evenaren. Le Voyage Dans La Lune komt een heel eind, door het gemiddelde niveau van een soundtrack te ontstijgen. Openers Astronomic Club en Seven Stars maken direct duidelijk waar we aan toe zijn. De afwisseling tussen instrumentale en door vocalen ondersteunde composities loopt als een rode draad door deze release. Wegdromen in een futuristisch landschap. Melancholisch. Hypnotiserend. De kernbegrippen van deze release. In Who Am I Now gaan ze wellicht iets over de top en neemt de zoetsappigheid de overhand dankzij de vocalen van de dames van Au Revoir Simone, maar voor de rest is de plaat prima in balans. Uitbarstingen op gitaar zorgen voor extra dynamiek en doen het soms voorkomen alsof je naar Psychedelische Rock aan het luisteren bent. Als je de Limited Edition van Air’s nieuwste aanwinst koopt, krijg je er de DVD bij waarop de opgepoetste versie van Georges Méliès oorspronkelijke film te zien is. Uiteraard voorzien van deze nieuwe composities. Misschien moeten beide Franse heren zich voortaan in de toekomst vooral door films laten inspireren, want ook hun bijdrage aan de soundtrack van Sofia Coppola’s film Lost In Translation liet in 2003 al grote indruk achter.
