Agnes Obel – Philharmonics
Tijdens een van mijn zoektochten naar nieuwe muziek, kom ik uit bij Agnes Obel. Een link brengt me bij de prachtige videoclip van Riverside, afkomstig van de gelijknamige EP. De ogenschijnlijk vrolijk klinkende riedeltjes op de piano trekken me meteen de wonderlijke, soms melancholische wereld van deze Deense dame binnen. In oktober 2010 ziet haar eerste volwaardige album Philharmonics het levenslicht. Agnes Obel werkt al jaren vanuit Berlijn, maar weet met de muziek op Philharmonics die typisch Scandinavische sfeer te treffen die we van meer van haar collega’s kennen. Haar mooie stem en verstilde composities, die gedragen worden door de piano, roepen beelden op van mooie landschappen die Sigur Rós eerder ook al treffend visueel wist vast te leggen op Heima. Hier en daar vult ze het instrumentarium aan met akoestische gitaar of cello, maar de piano blijft de basis vormen. Het blijkt in eerste instantie nog niet zo makkelijk te zijn om aan de CD te komen, waardoor ik besluit om de release online te bestellen. Nadat Philharmonics op de deurmat terecht is gekomen, valt als eerste op dat Just So erg bekend in de oren klinkt. Het nummer blijkt gebruikt te zijn in een reclame van Deutsche Telekom. De ene parel na de andere streelt mijn oren. Met een typisch Deens accent worden de teksten en de melodieën in mijn geheugen gegrifd. Langzaam maar zeker ontdekt muziekliefhebbend Nederland ook de schoonheid van haar composities, getuige het feit dat haar concerten in Paradiso en The Mezz al snel zijn uitverkocht. Terwijl buiten de sneeuw naar beneden dwarrelt, wordt het binnen lekker aangenaam. Het witte tapijt zorgt voor een geluiddempend effect. Diezelfde ruimte en stilte zijn ook de typerende kenmerken voor de warme muziek van Agnes Obel.
Christmas Lights
Een week geleden is Sinterklaas afgetaaitaaid. We kunnen ons dus gaan voorbereiden op de feestdagen. Ieder jaar stel ik een album samen, waarbij ik probeer om een goede mix te vinden tussen bekende, onbekende, humoristische, melancholische, alternatieve en traditionele kerstliedjes. Niet alleen moeten ze de diverse gevoelens vertegenwoordigen, die menigeen koppelt aan deze periode van het jaar. Ze moeten ook aansprekend zijn voor verschillende generaties. Dit jaar heb ik me geconcentreerd op het wat onbekendere werk en de iets minder bekende uitvoeringen van traditionele kerstnummers. Uiteraard met ruimte voor nieuwe composities van hedendaagse bands. Het leidt tot onderstaande compilatie:
- Coldplay – Christmas Lights
- Blackmore’s Night – Christmas Eve
- Killers – Joseph, Better You Than Me
- Brian Setzer – The Man With The Bag
- Kate Rusby – Candlemas Eve
- Storybox – It’s Christmas Time
- Aimee Mann – Calling On Mary
- Voices – Santa Claus Boogie
- Kim Chandler – Let There Be
- The Fab Four – Joy To The World
- Trio Medieval – Eg Veit I Himmerik Ei Borg
- Bob Dylan – Little Drummer Boy
- Spice Girls – Christmas Wrapping
- Tori Amos – What Child Nowell
- Smokey Robinson – Deck The Halls
- Raveonettes – Christmas
- Calexico – Gift X-Change
- Hurts – All I Want For Christmas Is New Year’s Day
- T’Lark – A Little Peace, A Little Light
- Mark Wild – Christmas Is Coming
- Malcolm Middleton – Burst Noël
- Halford – Christmas For Everyone
Tekst: Luistertips
Fotografie: Whitevalley
Top 10 van 2010
- The Unwinding Hours – The Unwinding Hours
- Arcade Fire – The Suburbs
- Brian Eno – Small Craft On A Milk Sea
- Peter Gabriel – Scratch My Back
- TJ Kong And Nuno Dos Santos – After Dark My Sweet
- Laurie Anderson – Homeland
- David Sylvian – Sleepwalkers
- Kashmir – Trespassers
- I Like Trains – He Who Saw The Deep
- Eels – End Times
Klaus Schulze – Big In Japan
Al jaren volg ik de verrichtingen van Klaus Schulze met meer dan gemiddelde interesse. Na begonnen te zijn als drummer bij Tangerine Dream en Ash Ra Tempel, gaat hij in 1971 zijn eigen weg. Schulze ontpopt zich als een fenomeen als het gaat om het opleveren van lange composities in combinatie met het optimaal gebruik van de technische mogelijkheden van dat moment. Dankzij de hypnotiserende sequencers op Moondawn weet hij zelfs, een voor zijn doen, wat groter publiek te bereiken. De laatste jaren staan vooral in het teken van de samenwerking met Lisa Gerrard van Dead Can Dance en het uitbrengen van niet eerder gereleased werk middels de serie La Vie Electronique. Albums die het niveau van vroeger bij lange na niet halen. Dit jaar reist hij af naar Tokyo voor een optreden. Op speciaal verzoek van de Japanse fans. De registratie daarvan is vastgelegd op Big In Japan. Eerder alleen uitgebracht in Japan. Nu, in een iets andere versie, ook beschikbaar voor de rest van de wereld. Als eerste valt op, dat hij het van Mirage afkomstige Crystal Lake van een nieuwe interpretatie voorziet. Mijn favoriete nummer van Klaus Schulze wordt in The Crystal Returns bijna net zo spannend als het origineel en, door de hedendaagse technische mogelijkheden, voorzien van nog meer dynamiek. Voor de rest bestaat Big In Japan uit nieuwe composities. In Nippon Benefit geeft hij zijn muziek een subtiel Japans tintje mee. De dragende, bombastische keyboards en de spannend geprogrammeerde sequencers staan nog steeds centraal op deze plaat. Klaus Schulze bewijst met Big In Japan waarom hij terecht bekendstaat als een van de grote pioniers binnen de elektronische muziek.