P.J. Harvey – Let England Shake


Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Wat heeft P.J. Harvey weer een dijk van een plaat afgeleverd. Het lijkt wel of ze zich bij iedere release opnieuw uitvindt. Alsof ze steeds een van de diverse onderdelen van haar muzikale spectrum verder uit weet te vergroten. Rid Of Me was rauw en ronkend, To Bring You My Love bracht een kale instrumentatie met melancholische teksten en op het door Flood geproduceerde Is This Desire schuwde ze het experiment niet. Voor het eerst werden keyboards en elektronika een prominent onderdeel van haar muziek. Op White Chalk beperkte ze zich zelfs uitsluitend tot de piano. Op dat album introduceerde ze de hoge en wat ijlere vocalen, die ze op Let England Shake naar een nieuwe dimensie tilt. Haar stembanden lijken van elastiek te zijn. Zoekend naar de juiste toon, maar nooit vals. Eerder feeëriek. De hier en daar atmosferisch klinkende gitaren dragen daar aan bij. Zoals in Written On The Forehead, dat ook nog eens opgevrolijkt wordt door een reggaesample. De liedjes klinken opmerkelijk frivool, totdat je de teksten beluistert of doordringt tot een van de diepere lagen die ze presenteert. Hanging In The Wire, in duet met Mick Harvey, bevat haast lieflijk klinkende zang. Repeterende pianoklanken brengen spanning en diepgang aan. Er valt veel te ontdekken op Let England Shake, dat als een conceptalbum over haar Engeland wordt gepresenteerd. Een loflied en een klaagzang tegelijkertijd. Polly Jean Harvey heeft de afgelopen jaren steeds verkondigd dat ze het belangrijk vindt niet in herhaling te vallen bij het maken van nieuwe muziek en dat het haar doel is om altijd andere dingen uit te proberen. Zo blijft het uitdagend voor haar. Met Let England Shake is ze daarin meer dan ooit geslaagd.

Plaats een reactie