Afgelopen week landt het debuutalbum van Austra op mijn deurmat. Sindsdien luister ik zo’n beetje onafgebroken naar Feel It Break. Ik probeer te analyseren waarom deze release zo’n indruk op me maakt. Zijn het de poëtische teksten die vanwege hun schijnbare abstractheid een beroep op mijn fantasie doen? Is het de basis van ouderwetse Elektro? De minimalistische synthlijnen? Of zijn het de harmonische vocalen die al duellerend met elkaar een verslavende melodie vormen. Waarschijnlijk is het de combinatie van dit alles. Het lijdt tot soms sprookjesachtige sferen met een donker randje. Aangevuld met een hoge dosis dramatiek. Hier en daar zelfs geschikt voor de dansvloer. Luister maar eens naar The Beat And The Pulse. Katie Stelmanis is het middelpunt van deze Canadese band. Met een achtergrond als klassiek geschoolde zangeres weet ze een geluid te creëren dat soms doet denken aan Amber Webber van Lightning Dust. In de verte hebben haar vocalen ook wel iets weg van het sacrale van Lisa Gerrard en het chaotische van Fever Ray. Niet iedereen zal daar van houden, maar je hoort duidelijk dat ze een wonderbaarlijke techniek hanteert om haar klanken te produceren. Darken Her Horse is een prachtige opener waarin alle eerder genoemde ingrediënten aan bod komen. Het zegt genoeg dat de band het voor elkaar krijgt dat alle melodieën al na één luisterbeurt in mijn hersenpan zijn gegrift. Artistieke muziek die neigt naar Pop, maar toch nooit een plek in de hitlijsten zal krijgen. Daardoor toch geschikt voor een wat breder publiek. Minder kil en afstandelijk dan de ouderwetse Elektro van begin jaren tachtig, omdat de teksten steeds een bepaalde mate van verlangen uitstralen. Een magistraal debuut van een band waar ik in de toekomst nog veel van hoop te horen.