Steven Wilson is een druk baasje. De afgelopen jaren is hij actief binnen bands als Bass Communion, Blackfield, Porcupine Tree en No-Man. Daarnaast is hij als producer en mixer betrokken bij nieuwe albums van Opeth en Anathema en re-issues van Marillion, King Crimson, Yes en nog vele andere bands. The Steven Wilson Discography beslaat ondertussen al 500 pagina’s. Als je die gaat bestuderen, kom je nog meer verrassingen tegen. Zo heeft Wilson ook een bijdrage geleverd aan Brother 52 van Fish. Het zegt alles over de veelzijdigheid van deze artiest. Door steeds andere aspecten van het muzikale spectrum te onderzoeken, ontloopt hij de dreiging van het in herhaling vallen. Pas sinds een aantal jaren brengt hij onder zijn eigen naam materiaal uit. Na Insurgentes en Grace For Drowning komt eind februari zijn derde plaat uit. The Raven That Refused To Sing. Als voorproefje is deze week de video van de titelsong gereleased. Een ballad die niet zou hebben misstaan op een willekeurige schijf van Porcupine Tree. Door het gebruik van een uitgebreider en ander instrumentarium past het nummer beter op een plaat van hemzelf. De compositie vertelt het verhaal van een man die zijn oudste zuster verloren heeft en dat nooit heeft kunnen verwerken. In het begin vooral breekbaar. Vocalen en een stemmige piano in een innige omarming. Toewerkend naar een mooi hoogtepunt, dat elementen van Post-Rock in zich heeft, maar altijd met een kenmerkende en aanstekelijke melodielijn. Vergezeld van een prachtige videoclip. Geregisseerd door Jess Cope en Simon Cartwright. Het doet uitkijken naar de release van het volledige album. Ongetwijfeld zullen daarop elementen uit de Jazz en de Symfo weer vakkundig aan elkaar worden geknoopt.
