Chantal Acda draait al een tijdje mee in het muziekwereldje. Met Sleepingdog brengt ze een drietal platen uit. Daarnaast is ze lid van de groep Isbells en vormt ze met Craig Ward het duo True Bypass. Ondanks dat is Let Your Hands Be My Guide haar debuut als solist. Toch kiest ze ervoor om niet helemaal in haar eentje te opereren. Ook op deze release werkt ze met een aantal gelijkgestemden samen. Nils Frahm is niet alleen verantwoordelijk voor de productie en de eindmix, hij speelt ook hier en daar mee. Met Peter Broderick gaat Acda regelmatig subtiel het vocale duel aan, met als hoogtepunt het prachtige Arms Up High. Gyda Valtysdottir introduceert de cello in het klankenpallet. Zij zijn allemaal vooral ondersteunend aan Acda. Ook al is de hand van Frahm erg herkenbaar in My Night, de hoofdrol blijft steeds weggelegd voor de soms bijna fluisterende stem van Chantal en haar zacht tokkelende gitaar. In het betoverende Lost komen de elementen die de muziek van Sleepingdog kenmerken weer even terug in haar muziek. Voor de rest is het Chantal zelf die ons begeleid. Ze neemt ons bij de hand om haar muzikale universum te betreden. Een plek waar het lekker rustig is. Waar we ver weg zijn van de drukte. Ons oproepend om naar haar breekbare muziek te beluisteren. Een speciale uitnodiging om voor het eerst kennis te maken met haar composities. Poëzie verpakt in muziek. Met afsluiter We Must Hold On als enige buitenbeentje op de plaat. Alsof na twee uur in een bioscoopzaal te hebben gezeten ineens het licht aangaat. Een teken van haar naar ons toe om de ruimte te verlaten. Met klanken die soms neigen naar Ambient, neemt ze afscheid van ons, om vervolgens de deur te sluiten. Ons in verwondering achterlatend.