Met A Church To Fit Our Needs verovert Lost In The Trees drie jaar geleden een plek in heel wat jaarlijstjes. Een plaat vol dramatiek. Een muzikaal eresaluut van zanger Ari Picker aan zijn moeder nadat ze een aantal jaren eerder zelfmoord heeft gepleegd. Opvolger Past Life lijkt vooral te illustreren dat Picker dit hoofdstuk in zijn leven heeft afgesloten en vol goede moed naar de toekomst kijkt. Door dit keer niet met extra muzikanten in de studio plaats te nemen, lijkt de band er bewust voor te kiezen om enkele laagjes af te pellen en terzijde te leggen. Er is wat minder nadruk gelegd op de klassieke elementen in de muziek. Past Life geeft ruimte aan elektronika en synthesizers waardoor de plaat in zijn geheel wat minder donker klinkt. Alsof de gordijnen zijn opengeschoven om het bleke zonlicht toe te laten. Nog niet echt verwarmend, maar wel opbeurend. Wat dat betreft vat het nummer Sun het mooi samen. Aan de ene kant verfrissend, maar aan de andere kant ook even wennen na die heerlijke pathos van hun vorige release. Voorop staat echter dat ook dit keer een plaat is opgeleverd waar heel veel te ontdekken valt. Je wilt je als luisteraar nestelen in de groef. Op zoek naar nog meer. Picker laat continu aanwijzingen achter dat er verderop meer te beleven is. Je niet waarschuwend voor het donker, maar je uitnodigend om er plaats te nemen. Want ook daar schijnt de zon. Soms waterachtig. Hier en daar enorm fel. Met Past Life weet Lost In The Trees hun vorige plaat niet te evenaren of te overtreffen. Dat is ook bijna een onmogelijke opgave. Bovendien zijn daarvoor de muzikale verschillen te groot. Wel bewijzen ze dat ze nog steeds hun horizon wensen te verbreden. Een proces waarvan ze de luisteraar getuige laten zijn met wederom een prachtig eindresultaat.
