Vol verbazing kijk ik naar mijn afspeellijst in iTunes. Ik zie daar ineens een nieuw album van U2 staan. Songs Of Innocence. Ik zou de plaat een paar dagen geleden gekocht hebben. Toch bevinden de tracks zich nog in de cloud en moet ik alles eerst downloaden. Ik kan het me niet herinneren. Daarom eerst maar even uitvinden wat er aan de hand is. Na enig zoekwerk blijkt dat Apple en U2 de handen ineen hebben geslagen. Gekoppeld aan het event waar de nieuwe iPhone is gepresenteerd, verspreiden ze gezamenlijk een release met nieuwe nummers van de band. Het lijkt wel spam. Ik heb er tenslotte niet om gevraagd. Sowieso al raar dat een band met een voorman die als wereldverbeteraar nogal een uitgesproken mening heeft, zich ineens aan een campagne van Apple verbindt. Ondanks mijn aanvankelijke ergernis, besluit ik het nieuwe werk een kans te geven. Er is een lichtpuntje. Slechter dan No Line On The Horizon is Songs Of Innocence niet geworden. De hoop dat ze zichzelf opnieuw uitgevonden hebben, zoals ten tijde van The Unforgettable Fire en Achtung Baby, vervliegt al snel. Wereldschokkend en vernieuwend is het niet. Songs Of Innocence klinkt als een band die al een aantal jaren op de automatische piloot muziek maakt en slechts in nummers als Iris, Song For Someone en The Miracle nog enig enthousiasme bij de luisteraar kan mobiliseren. Uiteindelijk weten ze aan het eind nog enigszins te verrassen met The Troubles. Mede dankzij de hulp van Lykke Li. Er zit dus wel wat verbetering in en op zich is Songs Of Innocence best aardig geworden, maar er staan te veel losse flodders op om echt te overtuigen. Voorlopig blijft het dus wachten op een goede opvolger van All That You Can’t Leave Behind.
