Het komt niet vaak voor dat Brian Eno zijn stem toevoegt aan de composities die hij oplevert. In de samenwerking met collega’s wil hij nog wel eens zijn vocalen centraal stellen, maar op zijn eigen werk is het meer uitzondering dan regel. Before & After Science, Nerve Net en Another Day On Earth behoren tot die uitzonderingen. Platen die vaak niet het stempeltje Ambient opgeplakt krijgen. Het genre dat door Eno groot is gemaakt. Op Another Day On Earth doet hij een eerste poging om deze muziekstroming te combineren met zijn eigen vocalen. Al of niet vervormd. De ultieme synthese heeft hij vastgelegd op The Ship. Een plaat geïnspireerd door The Titanic en de daaropvolgende Eerste Wereldoorlog. In interviews geeft Eno aan dat zijn stem flink wat lager is geworden de afgelopen jaren. In het titelnummer maakt hij daar dankbaar gebruik van. Klassiek openend om vervolgens zijn lage stem de ruimte te geven een melodieus en hallucinerend mantra neer te zetten. Continu de sfeer uitademend van een schip dat op een kalme zee voor anker ligt. In het derde deel wordt er wat subtiele Noise aan toegevoegd. Inclusief samples van stemmen, zorgt het voor een spannend resultaat dat nergens verveelt. Het eerste deel van drieluik Frickle Sun gaat verder waar The Ship ophoudt. De stem van Eno neemt bij aanvang iets meer de overhand op een zachte en fijnzinnige beat. De plaat eindigt met een cover van Velvet Underground’s I’m Set Free. Mede dankzij de instrumentatie van Leo Abrahams en Jon Hopkins veel weghebbend van Eno’s werk met John Cale. Het blijft verbluffend hoe Brian Eno iedere keer weer een nieuw zijpad toevoegt aan de diverse paden die hij binnen de Ambient al heeft bewandeld. Een meesterwerk.
