Via een mixtape ontdek ik het label Blackest Ever Black. Tien jaar geleden opgericht in London. De laatste jaren uitgegroeid tot een plek waar diverse bands de gelegenheid krijgen om hun muziek uit te brengen. Omdat ze zich toeleggen op het meer obscure en donkere werk, zullen vele namen niet direct een belletje doen rinkelen. Dat maakt de speurtocht naar nieuwe muziek alleen maar interessanter. Tropic of Cancer is een band die draait om Camella Lobo. Zeven jaar geleden debuterend op het label met Restless Idylls. Kenmerkend zijn de in galm ondergedompelde vocalen, donkere fundamenten van synthesizers en droge beats uit een ritmebox. Aangevuld met subtiele aanslagen op gitaar, die vaak aan het oudere werk van The Cure doen denken. Met Stop Suffering zet Lobos een volgende stap. De eerder genoemde kenmerken zijn nog steeds aanwezig, maar het devies is nu vooral om niet te blijven hangen in somberheid. Begin opnieuw. Stop suffering. Het resulteert uiteraard niet in een vrolijke plaat, maar hoop is aanstaande. Zo kent het titelnummer bij aanvang opvallend veel dynamiek, waardoor de zang veel beter hoorbaar is. Alsof Camella dwars door de mist voor het eerst echt wil communiceren met de luisteraar. I Woke Up And The Storm Was Over bevat een hypnotiserende beat, die zich lijkt voort te bewegen op een donkere laag van bombastische keyboards en synthesizers. Monotoon, maar toch melodieus. Afsluiter When The Dog Bites combineert ijzige Ambient met een trage beat en abstract resonerende vocalen. Daardoor de brug slaand naar het vroegere werk. Tropic Of Cancer weet met Stop Suffering gevoelens die we vaak relateren aan depressie en hoop, treffend te vertalen naar muziek.
