Dankzij de mixtape The Scold’s Bridle van Blackest Ever Black stuit ik op Eyeless in Gaza. Opgericht begin jaren tachtig, maar vorig jaar uiteindelijk pas echt ontdekt dankzij verzamelaar Picture The Day uit 2016. Hun muziek is moeilijk in een hokje te plaatsen. In de beginjaren wordt er het label Post-Punk aan verbonden. Mede vanwege het donkere karakter en de wat hoekige beats. Een etiketje dat niet goed past. Eerste single Kodak Ghosts Run Amok, maar ook het latere One By One, bevatten minimalistische elementen uit de Elektro. Het doet denken aan de experimentele kant van Orchestral Manoeuvres in The Dark. Vanaf het tweede album neemt de dynamiek toe en krijgt de elektronika meer ruimte. Vaak in de vorm van melodieuze en soms onheilspellende soundscapes. Kenmerkend door alle jaren heen blijft de avantgardistische insteek. Zelfs op latere albums, waar wat meer toegankelijkere structuren hun intrede doen. Picture The Day illustreert treffend de evolutie en tegelijkertijd de brede muzikale oriëntatie van deze band. Na een lange rustperiode aan het eind van de vorige eeuw uiteindelijk resulterend in een sound waarin zelfs op subtiele wijze invloeden vanuit de Folk en de Indie zijn verwerkt. Zonder hun karakteristieke eigenheid op het spel te zetten. Tamarisk is het enige nummer afkomstig van het op dat moment meest recente album Sun Blues. Illustrerend dat de experimenteerdrift nog steeds niet voorbij is. Wereldmuziek, Gothic en Post-Punk omarmen elkaar terwijl Martyn Bates zijn bezwerende vocalen op ons afvuurt. Sindsdien zijn Winter Sang en Ink Horn / One Star alweer aan het oeuvre toegevoegd. Verzamelaar Picture The Day is een hele prettige introductie voor degenen die nu pas instappen.
