Als je niet van achtergrondbehang houdt, zoals velen het plegen te noemen, kun je nu stoppen met lezen. Brian Eno, de uitvinder van Ambient als muziekstroming, brengt twee jaar geleden nog het zeer verdienstelijke album Small Craft On A Milk Sea uit. Hierop werkt hij samen met Jon Hopkins, om elementen uit de Elektro en de Avantgarde te koppelen aan zijn klanktapijten. Met Lux keert Eno terug naar zijn roots. Wellicht een onlogische stap voor iemand die zijn vizier vooral op de toekomst gericht heeft. Wel een logisch vervolg op Discreet Music en Neroli. Platen waarin hij het genre tot op het bot uitkleed, maar toch in al zijn eenvoud ontzettend spannend houdt. Met als treffende ondertitel Thinking Music. Lux bevat muziek die voortkomt uit atmospheres die hij eerder componeerde voor een gallery in Turijn. Deze zijn uitgewerkt tot vier composities die ongeveer even lang duren. Met een basis van verstilde piano vloeien de klanken ruim zeventig minuten lang min of meer in elkaar over. Rustgevend. Hier en daar aangevuld met keyboards die klinken als tedere violen. Je hoofd leegmakend. Misschien inderdaad aanzettend tot denken. Slaapverwekkend zal de cynist zeggen. Voor hem is deze plaat dan ook niet bedoeld. Wel voor degene die geïnteresseerd is in Ambient en voor iedereen die allerlei nuances en afwijkingen in klankkleur wil ontdekken tijdens een ontspannende luistertrip. Brian Eno bewijst met Lux nog maar eens dat hij op eenzame hoogte opereert binnen het genre, zonder te vervallen in obligate herhalingsoefeningen. Het enige minpuntje van Lux is wellicht het feit dat Eno het geheel heeft opgeknipt in vier delen en niet heeft gekozen voor één lange ontspanningsoefening. Niet onoverkomelijk, want zelf op te lossen met de juiste software.
