David Eugene Edwards. Voorheen de zanger van 16 Horsepower. Ondertussen al weer meer dan tien jaar actief met Wovenhand. De enige man die het voor elkaar krijgt om mij naar teksten te laten luisteren met een hoog religieus gehalte. Niet dat ik dat meteen in de gaten heb, omdat de lyrics uiteindelijk pas in tweede instantie bij me binnenkomen. Bovendien brengt Wovenhand vooral de wat meer apocalyptische variant en niet de zoetsappige versie met een hoog hiep-hiep-hoera-gehalte. Ook op Refractory Obdurate predikt Edwards er weer flink op los. Laten we ons daarom vooral concentreren op zijn muziek. Het lijkt wel alsof op deze zevende release alle puzzlestukjes op zijn plaats vallen. De diverse invloeden waar de band uit put zijn namelijk perfect in balans. Post-Punk, Americana en Folk. Aangevuld met snoeiharde Rock en een vleugje Blues. Zelfs de invloeden van de oorspronkelijke bewoners van Amerika hoor je nog sporadisch terug. In Good Shepherd omarmen Metal en New Wave elkaar op een manier die een tijdje lang het handelsmerk van The Cult is geweest. Op Field Of Hedon wordt het gaspedaal zelfs nog verder ingedrukt. Gitaarmuren en roffelende drums domineren het hypnotiserende Hiss. Het album doet daardoor in eerste instantie erg stevig aan. Iets wat extra benadrukt wordt door de vocalen. Om de te verkondigen boodschap te onderstrepen, zijn die nergens ontdaan van effecten. Het loodzware en gitzwarte gitaarwerk wordt echter regelmatig afgewisseld met een akoestische gitaar of een mandoline. Met als gevolg Obdurate Obscura en The Refractory als relatieve rustpunten. Inclusief het repetitieve en bezwerende El-Bow als sluitstuk. Het zorgt voor een zeer evenwichtige plaat. De beste tot nu toe.
