Steven Wilson is het toonbeeld van een artiest die constant in ontwikkeling is. Stilstand is achteruitgang. Gestart als individu met Porcupine Tree. Later uitgebouwd tot volwaardige band. Ook dan altijd zoekend naar vernieuwing. In eerste instantie symfonisch met daarbij passende, lange composities. Uiteindelijk uitgegroeid naar meer compactheid, waarbij er ook ruimte is voor stevige gitaren. Na The Incident is de koek op en gaat Wilson solo verder. Vervolgens worden elementen uit de Jazz en Fusion verkend, waarna hij in 2017 de plaat maakt waarvan je wist dat hij die ooit zou gaan maken. To The Bone. Niet alleen een verrassende, maar ook een verfrissende plaat. Op het snijvlak van Pop en Progressive Rock. Die lijn is verder doorgetrokken op The Future Bites, waarbij de elementen uit de Pop worden aangevuld met elektronika. Nog steeds herkenbaar als Steven Wilson. De melodie staat altijd centraal. Incidenteel aangevuld met dat kenmerkende sausje van melancholie. Dit keer balancerend tussen extravagant en ingetogen. In laatstgenoemde categorie valt afsluiter Count Of Unease op. Het nummer dat nog het dichtst in de buurt komt van het geluid van Porcupine Tree. Het stuiterende Personal Shopper roept in de verte herinneringen op aan Voyage 34. Een van zijn eerste releases. De delay op gitaar is nu vervangen door een sequencer. De rest van de plaat bestaat uit allerlei elementen uit het muzikale DNA van Steven Wilson. Waar hij in het verleden met samenwerkingsverbanden als No-Man en Blackfield andere genres verkent, zijn deze stijlen nu allemaal vertegenwoordigd op The Future Bites. Hierdoor levert Steven Wilson een hem kenmerkende plaat op, die dwars door alle hokjes breekt waar je hem in zou willen positioneren.
Sweet d’Buster – Friction
Er zijn van die releases die het verdienen om aan de vergetelheid ontrukt te worden. Een daarvan is Friction van Sweet d’Buster. Meer dan 40 jaar geleden verovert deze Nederlandse band de podia om zo een groot aantal liefhebbers aan zich te binden. Toch is hun materiaal nog steeds niet op CD verschenen. Bertus Borgers en Robert Jan Stips zijn de bekende namen in de band, aangevuld met Herman Deinum en Hans Lafaille, die eerder bij Cuby And The Blizzards actief waren. Paul Smeenk maakt de groep compleet. Op Friction worden invloeden uit de Rock, Funk en Blues vermengd tot een nieuw swingend geheel, met ruimte voor introspectieve momenten. Als beginnende puber geniet ik van de uitbundige klanken van dit collectief. Er valt veel te beleven. Muzikale virtuositeit die altijd in dienst van de compositie en de melodie staat. De plaat bevat een aantal nummers, die niet zouden misstaan in uitzendingen waar wordt stilgestaan bij klassiekers uit het verleden. Zo wordt Still Believe een paar jaar later bekend doordat Herman Brood het vastlegt op Cha Cha. Angels biedt funky gitaren en bas die een solide basis neerzetten. Saxofoon en keyboards versterken de melodielijnen en gaan hier en daar met elkaar in duel. Stir Up The Fire valt op door het verstilde refrein. Op Smash The Mirror mag Robert Jan Stips zijn talenten als songwriter en zanger etaleren, iets wat hij later in zijn eigen band Transister en in The Nits nog uitgebreid zal herhalen. Met It Takes A Lot Of Time laat Herman Deinum horen waarom hij in die tijd als een van de beste bassisten van Nederland wordt beschouwd. Het wordt hoog tijd dat Friction opnieuw wordt uitgebracht, zodat ook huidige generaties van dit toenmalige fenomeen kunnen genieten.
Marc Almond – 20191012
Hits and Pieces is een verzamelaar van Marc Almond, die het beste van zowel Soft Cell als hemzelf bevat. Inclusief ruimte voor composities die niet de hitlijsten hebben behaald, maar wel tot zijn persoonlijke favorieten behoren. In het verlengde van deze release treedt hij vijf keer op in Nederland. Vanavond is 013 aan de beurt. Hij trapt af met Adored and Explored van het album Fantastic Star. Sowieso een plaat die opvallend sterk vertegenwoordigd is op de setlist van vanavond. Almond oogt fris en heeft er zin in. Met volle overgave geeft hij een inkijkje in zijn omvangrijke oeuvre. Zijn stem heeft nog niets geleden. In het begin merk je wel dat hij nog wat warm moet draaien. Ook verdwalen sommige door hem gekozen ‘pieces’ enigszins in het gehele aanbod. Zo haalt Bad To Me de vaart er flink uit, maar wordt dat met Bedsitter weer helemaal goedgemaakt. Uiteindelijk zorgt hij voor een feest der herkenning met opmerkelijk goede uitvoeringen van Tears Run Rings, Something’s Gotten Hold of My Heart en Torch. Tainted Love wordt in de lange uitvoering gespeeld in combinatie met Where Did Our Love Go. Perfectie benaderend. Aangenaam verrassend is het spelen van The Desperate Hours. Afkomstig van het album Enchanted. Ook speelt hij het nieuwe nummer Chaos. Een veelbelovende track die waarschijnlijk in het voorjaar zal worden uitgebracht. Na ruim anderhalf uur geeft hij aan dat hij nu plichtmatig weg kan lopen, om vervolgens terug te keren voor een toegift. De weg naar de kleedkamer is echter lang en als hij daar eenmaal is, kan hij niet garanderen dat hij nog terugkomt. Daarom kondigt hij ter afsluiting een mooie uitvoering van Say Hello, Wave Goodbye aan. Uit volle borst meegezongen door 013. Gefilmd door Marc Almond. Voor op Instagram.
Setlist:
- Adored and Explored
- Out There
- Bad To Me
- Bedsitter
- My Hand Over My Heart
- How Can I Be Sure
- Burn Bright
- The Desperate Hours
- Loving You, Hating Me
- Tears Run Rings
- The Idol
- Tragedy
- Black Heart
- Chaos
- A Kind Of Love
- The Days Of Pearly Spencer
- Something’s Gotten Hold of My Heart
- Torch
- Soul Inside
- Jacky
- Tainted Love / Where Did Our Love Go
- Say Hello, Wave Goodbye
Herbert Grönemeyer – 20190401
Dat Herbert Grönemeyer na al die jaren nog steeds relevant is, bewijst hij met de release van Tumult. Een nummer als Sekundenglück evenaart zonder problemen al zijn eerdere pareltjes. Vandaag sluit hij de Clubtour af in Amsterdam. Vanaf het begin is het duidelijk dat Herbert er enorm veel zin in heeft. De hele avond straalt hij op het podium. Hij beheerst nog steeds de Nederlandse taal een klein beetje. Geleerd tijdens vroegere vakanties aan de Zeeuwse kust. Continu doet hij pogingen om zijn liedjes in onze moerstaal aan te kondigen, waarbij hij het publiek veelvuldig om hulp vraagt. Männer wordt zelfs voor een stukje in het Nederlands gezongen. Mede dankzij Hans de Booij, die dit nummer ooit vertaalde. Het gehele concert is een feest der herkenning, met uiteraard veel aandacht voor zijn meest recente album. Die combinatie tussen oud en nieuw werkt goed. Omdat het nieuwe materiaal voor het eerst sinds Mensch eindelijk weer eens voldoet aan de altijd hoge verwachtingen. Vele klassiekers komen voorbij. Mensch, Alkohol, Bleibt Alles Anders. Zelfs Vollmond en Kinder an Die Macht staan weer eens op de setlist. Flugzeuge im Bauch is deze avond voorzien van een ander arrangement. Niet onaardig, maar de bombastische keyboards worden node gemist. Verrassend is het spelen van Zum Meer. Voor het eerst tijdens deze tour. Een van mijn favorieten. Zoals altijd zorgt Der Weg opnieuw voor een ontroerend moment, want geschreven naar aanleiding van het overlijden van zijn vrouw. Herbert Grönemeyer schotelt ons een heerlijk gevarieerde avond voor met een overvloed aan memorable momenten. Alleen jammer dat hij nog steeds Zeit Dass Sich Was Dreht speelt.
Setlist:
- Sekundenglück
- Bist Du Da
- Und Immer
- Kopf Hoch, Tanzen
- Taufrisch
- Bochum
- Männer
- Wass Soll Das
- Vollmond
- Mein Lebensstrahlen
- Halt mich
- Stück vom Himmel
- Doppelherz
- Fisch im Netz
- Fall der Fälle
- Mensch
- Alkohol
- Bleibt Alles Anders
- Der Held
- Morgen
- Der Weg
- Flugzeuge im Bauch
- Musik Nur Wenn Sie Laut Ist
- Land Unter
- Demo (Letzter Tag)
- Zeit Dass Sich Was Dreht
- Warum
- Lebe Mit Mir Los
- Kinder an Die Macht
- Zum Meer
- Zur Nacht
- Immerfort
Herbert Grönemeyer – Tumult
In de tijd van VARA’s Verrukkelijke Vijftien krijgt Herbert Grönemeyer in Nederland voor het eerst vaste grond aan de voeten. Zijn single Flugzeuge Im Bauch bevindt zich wekenlang rondom de tiende plek in de lijst. Het kost nog heel wat moeite om het plaatje te pakken te krijgen, maar hier begint uiteindelijk het volgen van de verrichtingen van deze Duitse troubadour. Met albums als Ö, Luxus en Chaos groeit zijn populariteit bij de oosterburen gestaag. Al gauw treedt hij in Duitsland in de grote stadions op. In Nederland beperken de optredens zich tot de wat kleinere zalen. Trouw blijf ik al zijn volgende releases kopen, waarbij opvalt dat het materiaal op de laatste platen steeds wisselvalliger wordt. Met Dauernd Jetzt weet hij vijf jaar geleden het tij enigszins te keren. Eind vorig jaar brengt Grönemeyer zijn vijftiende album uit. In eerste instantie gaat dat nieuws aan me voorbij. Tot ik ineens een bericht voorbij zie komen dat hij in april naar Nederland komt. Dan moet er ook een nieuwe release zijn, realiseer ik me. Dat blijkt Tumult te zijn. Er zijn zelfs al twee singles van verschenen. Opener Sekundenglück zet meteen de toon en weet met een pakkende melodie de melancholie van korte geluksmomenten te vatten. Een mooie binnenkomer. Qua niveau niet onderdoend voor de al eerder genoemde platen uit het verleden. Op de tweede single Doppelherz werkt Herbert samen met rapper BRKN en verwerkt hij Turkse invloeden in zijn muziek. Vervolgens maken vooral de wat meer ingetogen stukken indruk. Mein Lebensstrahlen en Wartezimmer der Welt halen zelfs het hoge niveau van Luxus. Een album dat hij alweer bijna dertig jaar geleden uitbrengt. Vernieuwend en innovatief is Tumult niet. Het is precies wat je verwacht van Herbert Grönemeyer. En voor het eerst sinds Mensch voldoet hij aan die verwachtingen.