David Sylvian – Pop Song


Soms beland ik in een gesprek waarbij wordt gediscussieerd over de beste plaat die ooit gemaakt is. Ik kan daar nooit een antwoord op geven. Er is zoveel mooie muziek geproduceerd in de afgelopen jaren, dat het lastig is om te kiezen. Ook op de vraag welke muziek er gedraaid moet worden als de fik erin gaat, moet ik het antwoord schuldig blijven. Die Top 10 is erg aan verandering onderhevig. Als Pop Song van David Sylvian langskomt op mijn iPod, schiet me ineens dat gesprek over de beste plaat weer te binnen. Een aantal keren aandachtig luisterend, realiseer ik me dat dit nummer best wel eens in aanmerking zou kunnen komen. Vooral het feit dat de plaat nog steeds niet gedateerd klinkt, spreekt me aan. Als ik het nummer nu zou laten horen aan iemand die David Sylvian niet kent, dan zou ik hem best wijs kunnen maken dat dit in 2009 is uitgebracht in plaats van 1989. Een hypnotiserende, droge, elektronische beat geeft het koude ritme aan. Terwijl atmosferische keyboards de stilte vullen, duelleren avantgardistische bliepjes uit een gitaar met staccato piano. David Sylvian wisselt een redelijk toegankelijk refrein af met observerende coupletten. Ik denk terug aan het moment dat ik deze single voor het eerst in de platenzaak zie staan. Omdat ik de plaat niet ken en geen tijd heb om er naar te luisteren, besluit ik de digitale schijf niet mee te nemen. Tot op de dag van vandaag heb ik daar spijt van. Een week later is deze namelijk nergens meer te vinden en uiteindelijk wordt Pop Song een gewild collector’s item. Gelukkig heb ik het nummer uiteindelijk zowel op vinyl als digitaal aan mijn verzameling toe kunnen voegen. Digitaal dankzij de verzamelaar Everything And Nothing. Is Pop Song dan de beste plaat ooit? Voor nu even wel. Morgen zal het weer anders zijn.

Plaats een reactie