Een concert van Nils Frahm meemaken, is een enorme ervaring. Zijn composities blijven namelijk continu evolueren, waardoor je vaak flink afwijkende versies te horen krijgt. Daarnaast durft hij te improviseren. Nils Frahm opereert op het grensvlak van Ambient en Klassiek, maar de basis van zijn muziek is altijd de piano. Hier en daar voegt hij wat elektronika toe. Op Spaces legt hij voor het eerst een selectie van nummers vast die hij de afgelopen jaren live heeft gespeeld. Bijna klinkend als een nieuw album. Vooral omdat de schijf heel wat materiaal bevat, dat nog nooit op eerdere releases is verschenen. Een van de hoogtepunten is Says. Voor het eerst is deze improvisatie, waarmee hij vorig jaar ook Silence Is Sexy opent, vastgelegd. Zacht rollende sequencers zorgen voor een betoverend ritme, waarna zijn imponerende pianospel een subtiele melodie introduceert. Toewerkend naar een majestueus arpeggio. Het oorspronkelijk relatief korte Said And Done groeit uit naar een hoogtepunt van bijna tien minuten. Familiar wordt ontdaan van alle subtiele effecten, waardoor we alleen een man en zijn piano horen. Daardoor aan kracht winnend. Hetzelfde geldt voor het nieuwe nummer Went Missing. For, Peter, Unter, Tristana en Ambre worden in twee composities aan elkaar geknoopt. Het nog nooit eerder uitgebrachte Ross’s Harmonium sluit de plaat af. Voor degenen die nog niets van deze Duitse pianist in huis hebben, is Spaces een aangename kennismaking. Ook voor hen die Frahm al wat langer kennen, is Spaces interessant genoeg om een aanschaf te rechtvaardigen. Ondertussen volg ik het door hem gegeven advies in de liner notes en stel me voor dat hij en ik zich in mijn huiskamer bevinden, waarna hij het hele album live voor me speelt.
