Brendan Perry – Ark


Brendan Perry kennen we vooral van zijn samenwerkingsverband met Lisa Gerrard in Dead Can Dance. Gerrard heeft ondertussen al een aantal succesvolle solo-CD’s opgeleverd en verbreedt de laatste jaren haar horizon met het schrijven van muziek voor diverse soundtracks, waarbij vooral haar samenwerking met Hans Zimmer voor The Gladiator tot de meest aansprekende voorbeelden behoort. Brendan Perry doet het iets rustiger aan en brengt nu pas zijn tweede album Ark uit, als opvolger van het in 1999 uitgebrachte Eye Of The Hunter. Dead Can Dance schitterde in het verwerken van invloeden uit de wereldmuziek, overgoten met een sausje Gothic. In de basis geldt dit nog steeds voor Ark, maar Perry schakelt wel een tandje terug. Wat overblijft is een prachtig melancholisch album, waar de donkere stem van Brendan Perry de hoofdrol speelt. Enige nadeel zijn de vaak wat oppervlakkige teksten. Waar Lisa Gerrard vooral klanken voortbrengt, waardoor de luisteraar vrij wordt gelaten om er zijn eigen interpretatie aan te geven, kiest Brendan Perry voor clichématige onderwerpen en blinkt daarbij niet uit in originaliteit. Hier en daar gaat Perry ook wat te veel de hoogte in met zijn stem, maar gelukkig overheerst vooral zijn geluid als karakteristieke bariton op deze plaat. Ondanks wat minpuntjes weet hij de luisteraar continu te ontroeren en zelfs hier en daar te verrassen. De eerste keren dat The Bogus Man en Wintersun op mijn iPod langskomen, vraag ik me steeds af van wie het nummer is. Waar ik denk met een spannend intro van een track uit de Elektro te maken te hebben, kondigt zijn stem ineens overduidelijk de herkomst aan. Vervolgens droom ik weemoedig weg op de betoverende klanktapijten.

Plaats een reactie