Ik heb een haat-liefdeverhouding met Madonna. Het begin van haar carrière vind ik weinig indrukwekkend. Open Your Heart is nog wel een aardig nummer, maar op dat moment zie ik haar vooral als een tieneridool. Voer voor de hitlijsten. Naarmate de jaren vorderen, en ook Madonna ouder wordt, lijkt er enige volwassenheid in haar repertoire te ontstaan. Met de release van de single Justify My Love ben ik voor het eerst onder de indruk. Het eerste album dat ik van haar aanschaf is Ray Of Light. De periode die hierna volgt, kan mij zeer bekoren. Don’t Tell me en zelfs Confessions On A Dancefloor zijn prima platen. Met Hard Candy zoekt Madonna opnieuw de aansluiting bij het tienerpubliek, door moderne muziekstijlen te integreren in haar sound. En nu is er dan MDNA. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ze trekt de lijn van Hard Candy door, waardoor ze haar eigenheid verder verloochent. Opener Girls Gone Wild is aardig, maar zet meteen de toon. Een luchtig niemendalletje. Gang Bang zou zo op Erotica kunnen staan. I’m Addicted klinkt ineens weer heel wat interessanter door de inzet van een sequencer die de melodielijn neerzet. Uiteindelijk verzandt het toch weer in een overkill aan effecten. Voor de rest is het allemaal zeer middelmatig. Niet verrassend. Ze illustreert vooral een dwangmatigheid om bij de huidige trends in de hitparade aan te sluiten. Met afsluiter Falling Free, een heuse ballad, neemt ze wat gas terug en blijft ze nog net aan de goede kant van de streep. Alleen omdat ze daar weer eens echt probeert te zingen, zonder toevoeging van effecten en autotune. MDNA is daarom vooral een album van een artiest die ooit vernieuwing hoog in het vaandel had staan, maar nu in standje automatische piloot is aanbeland. En daar kan zelfs de hulp van Wlliam Orbit niets aan veranderen.
