In de 15 jaar dat het Texaanse Cigarettes After Sex bestaat, zijn er – na de release van een EP en een aantal singles – slechts twee volledige albums uitgebracht. Het titelloze debuut en opvolger Cry. Omdat het een paar jaar duurde voordat ze hun eigen unieke sound vonden. Nu voelend als een identiteit, die de blauwdruk voor hun muziek levert.
Lees meer
Caroline Polachek – Desire, I want To Turn Into You
Vorig jaar zien we Caroline Polachek live tijdens Best Kept Secret. Haar naam zegt ons op dat moment nog niets. Volgens de omschrijving in het programmaboekje gaat het hier om Pop die perfect past bij de filosofie van het festival. Reden genoeg om ons naar het tweede podium te begeven. Dankzij haar indrukwekkende optreden, wandel ik na afloop meteen naar Sounds Tilburg.
Lees meer
Peter Gabriel – Panopticom
Jaren geleden was er al sprake van. Een nieuwe plaat van Peter Gabriel. Tussendoor tourde hij met enige regelmaat en leek hij zich vooral bezig te houden met het herinterpreteren van zijn eigen en andermans werk. Vorig jaar kondigde hij dan eindelijk aan dat het album i/o in 2023 zou gaan verschijnen. Het jaar is nog geen week oud of daar is inderdaad de eerste single.
Lees meer
Steven Wilson – The Future Bites
Steven Wilson is het toonbeeld van een artiest die constant in ontwikkeling is. Stilstand is achteruitgang. Gestart als individu met Porcupine Tree. Later uitgebouwd tot volwaardige band. Ook dan altijd zoekend naar vernieuwing. In eerste instantie symfonisch met daarbij passende, lange composities. Uiteindelijk uitgegroeid naar meer compactheid, waarbij er ook ruimte is voor stevige gitaren.
Lees meer
Zala Kralj & Gašper Šantl – Sebi
Ik heb niet zoveel met het songfestival. Vroeger was dat anders. Dan gingen we met zijn allen voor de buis zitten om alle liedjes te bekijken. Inclusief een eigen jurering op papier. Gevolgd door de immer spannende puntentelling. Als ik muzikaal volwassen word, verdwijnt de interesse. Totdat ik haar ontmoet. Zij houdt de traditie in ere.
Lees meer
Bear’s Den – Red Earth & Pouring Rain
Twee jaar geleden debuteert het Britse Bear’s Den met het album Islands. Een plaat die dankzij het veelvuldig gebruik van banjo en akoestische gitaren vooral neigt naar Folk. Banjospeler Joey Haynes heeft na een extensieve tournee de band verlaten, om meer tijd aan zijn gezin te kunnen besteden. Dit heeft zijn weerslag op opvolger Red Earth & Pouring Rain.
Lees meer
The Blue Nile – Hats
Al jaren bestempel ik Hats van The Blue Nile als een van mijn favoriete platen. Het wordt dus hoog tijd dat ik op Luistertips aandacht besteed aan deze release. Hun debuut A Walk Across The Rooftops past in 1983 door zijn ogenschijnlijke gecompliceerdheid niet helemaal in het palet van de muziekscene van dat moment.
Lees meer
Mew – +-
Mew heeft de afgelopen jaren de lat steeds erg hoog gelegd. Hierdoor lukt het ze om iedere keer weer de voorgaande release te overtreffen. Zich als band verder te ontwikkelen. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen als de Deense band een paar weken terug de stilte van zes jaar doorbreekt met de release van single Satellites.
Lees meer
James – La Petite Mort
James. Een Britse band die het in Nederland nooit echt gemaakt heeft. Sit Down is een bescheiden hit en de albums Seven en Laid doen het niet slecht, maar daar blijft het bij. Hoe anders is dat in Engeland. Als eind jaren negentig ook daar de belangstelling afneemt, besluit de band er mee op te houden.
Lees meer
Sinéad O’Connor – I’m Not Bossy, I’m The Boss
Sinéad O’Connor verrast twee jaar geleden met de release van How About I Be Me. Persoonlijk is ze er op dat moment niet al te best aan toe. Ze schrapt een complete tournee. Vervolgens wordt het opvallend stil. In alle rust werkt ze aan zichzelf en aan nieuwe muziek. Het resultaat is I’m Not Bossy, I’m The Boss.
Lees meer