James. Een Britse band die het in Nederland nooit echt gemaakt heeft. Sit Down is een bescheiden hit en de albums Seven en Laid doen het niet slecht, maar daar blijft het bij. Hoe anders is dat in Engeland. Als eind jaren negentig ook daar de belangstelling afneemt, besluit de band er mee op te houden. Tot ieders verbazing keren ze zes jaar geleden terug met Hey Ma. Een plaat die niet aan de hooggespannen verwachtingen kan voldoen, ondanks het zeer aanstekelijke titelnummer. Twee jaar later nemen ze enigszins wraak met The Night Before en The Morning After. Afgelopen zomer ziet La Petite Mort het levenslicht. Dat Tim Booth en zijn collega’s nog steeds mooie liedjes kunnen schrijven, wordt meteen duidelijk in opener Walk Like You. De bekende combinatie van gepijnigde vocalen en herkenbare melodieën zorgt voor een niveau dat niet onder doet voor de liedjes die ze in hun hoogtijdagen produceren. De refreinen van All I’m Saying en Moving On nestelen zich acuut in de krochten van je hersenpan. In Curse Curse en Interrogation flirt de band met invloeden uit de Dance. Het past wonderwel bij de mooie stem van Booth en geeft aan dat de band nog steeds op zoek is naar het verleggen van de grenzen. Zonder af te dwalen. Zoals altijd staat er ook een prachtig miniatuurtje op de plaat. Bitter Virtue gaat de concurrentie aan met vroegere pareltjes als Blue Pastures en Top Of The World. Absoluut hoogtepunt is Frozen Britain. In dat nummer demonstreren de heren uit Manchester waartoe ze allemaal in staat zijn binnen slechts drie minuten. Of het bijdraagt aan een herwaardering van de band in Nederland, valt te betwijfelen. Neemt niet weg dat deze release een aanrader is voor iedereen die van pakkende popmuziek houdt met een scherp randje.
