Sinds de release van Starboy is The Weeknd uitgegroeid tot een popster van wereldformaat. Groot genoeg om Ziggo Dome uit te verkopen. Als iets na negen uur de lichten doven en een enorm driehoekig, lichtgevend ruimteschip naar beneden zakt, komt Abel Tesfaye van onderaf het podium op. Opener All I Know wordt meteen goed meegezongen en zet het publiek op scherp voor een energiek begin van de show.
Lees meer
M.I.A. – Matangi
Over M.I.A. zijn de meningen sinds het debuut Arular ernstig verdeeld. Niets meer dan een hype, controversieel en weinig origineel zijn slechts een aantal typeringen vanuit het kamp dat duidelijk geen lid is van haar fanclub. Toegegeven. Je moet van haar stijl houden. Urban vermengt met invloeden uit Sri Lanka, waar haar roots liggen.
Lees meer
Kendrick Lamar – Swimming Pools
Bij De Wereld Draait Door mag iedere avond een band een minuut lang optreden. De laatste tijd valt op dat het programma vooral inspeelt op hypes. Echt verrassend is het allemaal niet. Is er een keer een leuke band, komt een ander structureel euvel naar voren. Het geluid. Zo slecht, dat je tenenkrommend zit te luisteren.
Lees meer
Doe Maar – Versies
Nee. Ik heb nooit iets met Doe Maar gehad. Ik koop op het moment van uitkomen nog wel Skunk, maar dan vooral voor nummers als Nederwiet en Nix Voor Jou. De rest ontstijgt nog net het grijze midden, maar de albums erna zijn niet aan mij besteed. De band bestaat ondertussen niet meer, maar eens in de zoveel tijd komen ze bij elkaar om een aantal concerten te geven.
Lees meer
M.I.A. – Maya
Vanaf het moment dat ik haar eerste single Galang hoor, ben ik meer dan geïnteresseerd in wat M.I.A. allemaal oplevert. Haar composities staan bol van de maatschappijkritische teksten, die op het moment dat ze tot clips worden verwerkt nogal eens voor ophef zorgen. In combinatie met de diversiteit aan muziekstijlen die ze verwerkt op haar platen, weet ze me vanaf het begin te intrigeren.
Lees meer
Unkle – Where Did The Night Fall
Sinds de release van Psyence Fiction is er nogal wat veranderd bij Unkle. Zo pakt D.J. Shadow niet lang na dit debuut zijn biezen en blijkt in de jaren erna James Lavelle de enige stabiele factor in de band te zijn. Op opvolger Never Never Land wordt dit alles nog betrekkelijk goed gecamoufleerd, maar daarna gaat de kwaliteit van het gebodene met rasse schreden naar beneden.
Lees meer