Bij De Wereld Draait Door mag iedere avond een band een minuut lang optreden. De laatste tijd valt op dat het programma vooral inspeelt op hypes. Echt verrassend is het allemaal niet. Is er een keer een leuke band, komt een ander structureel euvel naar voren. Het geluid. Zo slecht, dat je tenenkrommend zit te luisteren. Gisterenavond wordt rapper Kendrick Lamar aangekondigd. Nu heb ik zelf niet zo veel met deze muziekstijl. Ik ben vooral geïnteresseerd als de grenzen worden opgezocht. Liever nog dat ze doorbroken worden en er een combinatie gemaakt wordt met andere muziekstijlen. Urban Dance Squad, Senser, Rage Against The Machine, M.I.A, Beastie Boys en Weeknd hebben eerder bewezen hier kaas van te hebben gegegeten. Meneer Lamar brengt de ultrakorte versie van het nummer Swimming Pools. Eind vorig jaar uitgebracht als single. Dit keer is het geluid goed. Meteen bij aanvang ben ik geïnteresseerd. Het begint al met die donkere keyboardlijn, waar vervolgens een trage, elektronische beat aan toe wordt gevoegd. Net als vele andere bekende rappers, komt Lamar uit Compton. Een voorstad van Los Angeles. In tegenstelling tot zijn collega’s verheerlijkt hij niet het harde wereldje, met allerlei cliche’s als gevolg. Hij observeert vanaf de zijlijn, zonder er deel van uit te maken. Zijn snelle en vloeiende raps worden gevolgd door een aanstekelijk refrein. Door bewerkte stemmen te koppelen aan de keyboards, weet hij een intrigerend geheel te creëren. Een album van hem aanschaffen zit er niet in, want zo spannend als op Swimming Pools wordt het nergens meer op Good Kid M.A.A.D. City. Dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik geen liefhebber van het genre ben. Swimming Pools is de uitzondering die de regel bevestigt.
