Sinds de release van Psyence Fiction is er nogal wat veranderd bij Unkle. Zo pakt D.J. Shadow niet lang na dit debuut zijn biezen en blijkt in de jaren erna James Lavelle de enige stabiele factor in de band te zijn. Op opvolger Never Never Land wordt dit alles nog betrekkelijk goed gecamoufleerd, maar daarna gaat de kwaliteit van het gebodene met rasse schreden naar beneden. Omdat de invloeden uit de Hip Hop en de Dance steeds verder weg gepolijst worden, is het verrassingseffect verdwenen. De songwriterskwaliteiten van James Lavelle blijken een extra beperkende factor te zijn. Desondanks levert ieder album steeds een aantal groeidiamantjes op. Vergeleken met de vorige plaat War Stories neemt Unkle met Where Did The Night Fall in ieder geval een klein beetje revanche. Onveranderd blijft de basis van Elektro, maar dit keer zijn er meer invloeden uit de Pop en de Rock aan toegevoegd. Zoals vanouds worden er allerlei bekende vocalisten ingevlogen. Lavelle weet drommels goed dat een hele plaat gevuld met zijn monotone zang iets te veel van het goede is. Na eerdere bijdragen van Richard Ashcroft, Ian Astbury, Thom Yorke, Ian Brown en Josh Homme is het nu de beurt aan onder andere Elle J. en Mark Lanegan. Met respectievelijk The Runaway en Another Night Out staan zij garant voor de piekmomenten op deze nieuwe release. Ever Rest en Joy Factory zijn op zich aardig, maar missen het element van verrassing en originaliteit dat hun eerste platen kenmerkt. Nummers als The Answer en Natural Selection zijn vooral een proeve van onbekwaamheid en middelmatigheid. Alleen al vanwege de aanwezigheid van de twee eerder genoemde juweeltjes is Where Did The Night Fall van Unkle uiteindelijk toch de moeite waard.
