Ik heb niet zoveel met het songfestival. Vroeger was dat anders. Dan gingen we met zijn allen voor de buis zitten om alle liedjes te bekijken. Inclusief een eigen jurering op papier. Gevolgd door de immer spannende puntentelling. Als ik muzikaal volwassen word, verdwijnt de interesse. Totdat ik haar ontmoet. Zij houdt de traditie in ere. Met als gevolg dat we altijd naar het songfestival kijken. Tijdens de liedjes neem ik meestal de vrijheid om mijn recente muzikale aanwinsten te beluisteren. Soms onderbreekt ze me omdat ze een nummer hoort dat ik wellicht kan waarderen. Afgelopen jaren vielen daardoor Satellites van Lena en City Lights van Blanche op. Als alle liedjes geweest zijn, leg ik de koptelefoon weg en luister ik naar de snelle samenvatting. Vervolgens kijken we samen naar de ontknoping. Dit jaar zitten we in een hotel. Een weekendje fietsen. Van begin tot eind zit ik dit keer het fenomeen uit. Uiteindelijk is er slechts een nummer dat mij positief en aangenaam verrast. Sebi van Zala Kralj & Gašper Šantl. Namens Slovenië. Geen enorme vocale uithalen. Geen spetterende outfits. Geen verbluffende visuele effecten. Gewoon een jongen en een meisje die tegenover elkaar staan. Hij met een gitaar. Zij achter een keyboard, waarmee ze de subtiele elektronische beats bedient. Waarschijnlijk allemaal slechts voor de pose, want alleen de zang lijkt live te zijn. Minimalistisch in beeld gebracht. De compositie staat centraal. Ze zijn een van de weinigen die in hun moedertaal zingen. Als ik een dag later thuiskom, besluit ik het nummer te downloaden. Al gauw vind ik ook de officiële videoclip. Opnieuw maakt het nummer indruk. Vanwege de minimale aankleding, de introverte zang en de soundscapes die een mooi fundament leggen.
