A Few Words For The Dead


Muziek blijft toch iets wonderlijks. Teksten van liedjes die je al jaren meezingt, zonder dat ze betekenis voor je hebben. Tot het moment dat die ene zin je ineens bij de lurven pakt en de compositie een geheel nieuwe dimensie toevoegt aan je luisterervaring. Een album dat om een onverklaarbare reden op een bepaald ogenblik wel bij je binnenkomt, ondanks dat je het al een hele tijd in je bezit hebt. Hetzelfde overkomt me regelmatig tijdens het bezoeken of terugkijken van concerten. Een paar jaar geleden treedt Marillion op in Eindhoven. De eerste toegift kan ik niet plaatsen. Hier en daar herken ik wel wat flarden en weet ik zeker dat ik het nummer ooit eerder heb gehoord. Ik heb echter geen idee van welke plaat het afkomstig is. Ongetwijfeld zal het op Radiation of Happiness Is The Road staan. Twee releases van Marillion, die geen indruk op me hebben gemaakt. Na het optreden luister ik in de auto naar Sounds That Can’t Be Made, maar eenmaal thuisgekomen ga ik eerst op zoek naar die ene track. Uiteindelijk blijkt het om de afsluiter van Radiation te gaan. A Few Words For The Dead. Op dat moment al veertien jaar oud en ongetwijfeld ooit eens beluisterd, maar pas dan maakt het een enorme indruk op me. Als ik de ijzige keyboards hoor, bevind ik me weer in het Muziekgebouw te Eindhoven en zie ik Steve Hogarth met een Kalashnikov op het podium staan. Oosters aandoende klanken die langzaam maar zeker transformeren naar een soort van variant op The Last Post. Een mantra vormgegeven door een zacht pulserende en repeterende beat. Een subtiele aanklacht tegen wraak en wapenbezit. Hogarth heeft een eenvoudig en doeltreffend tegenvoorstel. Or you could love. Vier woorden die jaren na dato ineens keihard binnenkomen.

Plaats een reactie