Tom Honey brengt als Good Weather For An Airstrike al een aantal jaren met enige regelmaat albums uit. Hij blinkt uit in minimalisme en introspectiviteit, waardoor hij vaak in de hoek van de Ambient geplaatst wordt. Dat dat niet altijd terecht is, bewijst hij met zowel Underneath The Stars als A Sence Of Uncertainty. Met de onlangs uitgebrachte EP Zones gaat hij weer terug naar de basis. Voortbordurend op de fundamenten van het genre. Met de toevoeging van zijn kenmerkende en subtiele melodielijnen. Op deze plaat verkent hij de vijf zones van de oceaan. Good Weather For An Airstrike neemt ons via de diverse lagen mee naar het diepste van het diepste op deze planeet. Langzaam maar zeker neemt de invloed van het licht af. Hoe verder je komt, hoe rustiger het wordt. Deze reis weet hij treffend in geluid weer te geven. Photic beschrijft de bovenste zone van de waterkolom. Daar waar er nog genoeg zonlicht doordringt voor fotosynthese. Via kristalheldere aanslagen op piano in combinatie met donkere soundscapes weet hij het flonkerende licht in klanken te vangen. Mesopelagic is de zone waar het geluid het langzaamst beweegt. Waar bijna geen licht meer is. De compositie is zo opgebouwd, dat het lijkt alsof je zelf geleidelijk afzakt naar de stilte die je tegenkomt na een kilometer. Met Bathyal en Abyssal komen we op steeds grotere diepte. De muziek blijft melodieus op een basis van soms wat donkere soundscapes. Het leven illustrerend, dat je ook daar nog tegenkomt. Met Hadal zijn we in de troggen aangeland. Meer Ambient wordt het niet op deze plaat. Hypnotiserend met een enkele aanslag op piano. Met Zones weet Tom Honey een indrukwekkend hoofdstuk aan zijn oeuvre toe te voegen.